Soms weet je niet dat iets voor het laatst is...dus let je er niet op. En soms, denk je dat iets voor het laatst was en komt er toch nog een keer...onze laatste zwangerschap liep fout rond 9 weken en daar kwam ik pas achter met 12 weken. Heel naar en vooral ook omdat het kindje al helemaal een plekje krijgt in je dromen. Nu genieten we dus heel erg van onze jongste van 3, want...dat zal de laatste wel zijn (ben 41 nu, dus is het wel goed zo)

ik wilde niet bevallen, niet omdat ik bang voor de pijn was, maar het feit dat ze dan niet meer van mij zou zijn, ze zou van iedereen, de hele familie zijn. iedereen zou haar kunnen zien en aanraken en ze zou niet meer alleen van mij zijn. Wat vond ik dat erg... ik draaide dagen voor de bevalling steeds "Tiny Dancer" van Elton John en jankte als een gek...ik wilde haar ontmoeten, maar niet afscheid van haar nemen. "..now she's in me, always with me, tiny dancer in my hand..." en nu ben ik blij me alle eerstjes, raak er wel emotioneel door, maar in een blije zin, heb er niet bij stilgestaan dat het ook de laatste eerste keer zou zijn... wel en ik bang om een tweede te hebben, omdat alle eerstjes niet meer eerst zouden zijn, ik heb het al met elena gezien... is dit raar?

Vervelend dat de eerste 2 jaren zo zijn verlopen. En dat je daar niet onbezorgd doorheen bent gekomen. Maar je kunt ook inderdaad iets missen wat je niet hebt gehad. Daar kan ik me ook herkennen.

Wat erg dat je schoonmoeder is overleden, gecondoleerd nog daarmee. Ik kan me voorstellen dat je niet echt hebt kunnen genieten van je zwangerschap. Ook ik geniet uiteraard ook van de nieuwe dingen die mijn kleine meid weer kan en doet. Zo als je al zegt, elke leeftijd heeft zijn charme ;-)