Ik ben de slechte moeder,zoals hier beschreven wordt. Ik had ook periodes dat het goed ging en periodes dat het slecht ging. Ik was gescheiden,eigenlijk tegen mijn zin. Maar het was wat hij perse wilde,dus wie was ik om dat proberen tegen te houden. Hebben jullie je wel eens afgevraagd hoe je moeder zich voelde. Ik deed ook momenten alles voor mijn dochters en alles mocht. Maar ik had het gevoel daar weinig waardering voor te krijgen. Ook ik heb aandacht gevraagd door meer pillen te slikken. Dit werkte ook averechts. Het resulteerde in nog meer afstandelijkheid. En uiteindelijk is mijn jongste dochter weggegaan. Uiteindelijk heeft ze mij overal geblokkeerd,ze wilde geen contact meer. Terwijl ik daar nu juist zoveel behoefte aan had. In mijn ogen had zij ook veel dingen gedaan die eigenlijk niet door de beugel konden. Heel laat thuis komen,ook door de week. Blowen, drinken. Ik wist niet wat ik met haar aan moest. Ik ben ook chronisch ziek,heb regelmatig heel veel pijn. Heb ook een stoma vanwege ziekte van crohn. Hulp hoefde ik niet te verwachten. Mijn oudste heeft nog wel eens geholpen. Maar zij was al vroeg het huis uit ,ging samenwonen. Ook daar werd ik gestrafd en van haar vriend mocht ik 2 jaar niet bij hen binnenkomen. Reden is voor mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Ik heb wat noodsprongen gemaakt,ik voelde me zo alleen. Niemand van mijn familie geloofde mij maar wel de kinderen. Dit deed pijn. Heb heel vaak gedacht,nu maak ik er echt een einde aan. En dat denk ik soms nog wel eens. Ook hebben mijn dochters mijn vrienden die ik kreeg,maar die ik oas meenam naar huis als ik ze al een poosje kende en hen over hem verteld heb. Er was altijd wel iets wat de dames niet aanstond en begon ik ook te twijfelen wat dan weer een beeindiging van de relatie betekende. Ik mis in dit verhaal dat er ook begrip is voor de moeder die er zeker niet om gevraagd heeft om psychisch ziek te worden. Jammer.

En net als met deel 1 lees ik mijn eigen verhaal. Ik weet ook nog zo die schrik toen ik haar vond. Dat hoort een kind nooit mee te maken. En nu ben ik 48 en zijn 69 en is alles nog steeds hetzelfde. Alweer weken zorgen, angst en stress. Wat gaat ze doen, wat we weer voor telefoontjes krijgen. Hulpverlening heeft de handen van haar afgetrokken. Gebed zonder einde…….

Helaas herkenbaar van m'n stiefmoeder . Maar ook mijn partner . Een dan maar denken dat t aan mij ligt dat ik er niet tegen kan . Hoofdstuk stiefmoeder is afgesloten . Maar van mijn partner nog niet . Hij heeft t lang gedaan met de diagnose bipolair stoornis . Nu blijkt t ass te zijn . Waardoor hij beter hulp krijgt. Hij is 68.

Jeetje wat een heftige tijd is dit voor jullie geweest. Ik werk zelf in de psychiatrie.