's avatar
1 jaar geleden

Ik ben de slechte moeder,zoals hier beschreven wordt. Ik had ook periodes dat het goed ging en periodes dat het slecht ging. Ik was gescheiden,eigenlijk tegen mijn zin. Maar het was wat hij perse wilde,dus wie was ik om dat proberen tegen te houden. Hebben jullie je wel eens afgevraagd hoe je moeder zich voelde. Ik deed ook momenten alles voor mijn dochters en alles mocht. Maar ik had het gevoel daar weinig waardering voor te krijgen. Ook ik heb aandacht gevraagd door meer pillen te slikken. Dit werkte ook averechts. Het resulteerde in nog meer afstandelijkheid. En uiteindelijk is mijn jongste dochter weggegaan. Uiteindelijk heeft ze mij overal geblokkeerd,ze wilde geen contact meer. Terwijl ik daar nu juist zoveel behoefte aan had. In mijn ogen had zij ook veel dingen gedaan die eigenlijk niet door de beugel konden. Heel laat thuis komen,ook door de week. Blowen, drinken. Ik wist niet wat ik met haar aan moest. Ik ben ook chronisch ziek,heb regelmatig heel veel pijn. Heb ook een stoma vanwege ziekte van crohn. Hulp hoefde ik niet te verwachten. Mijn oudste heeft nog wel eens geholpen. Maar zij was al vroeg het huis uit ,ging samenwonen. Ook daar werd ik gestrafd en van haar vriend mocht ik 2 jaar niet bij hen binnenkomen. Reden is voor mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Ik heb wat noodsprongen gemaakt,ik voelde me zo alleen. Niemand van mijn familie geloofde mij maar wel de kinderen. Dit deed pijn. Heb heel vaak gedacht,nu maak ik er echt een einde aan. En dat denk ik soms nog wel eens. Ook hebben mijn dochters mijn vrienden die ik kreeg,maar die ik oas meenam naar huis als ik ze al een poosje kende en hen over hem verteld heb. Er was altijd wel iets wat de dames niet aanstond en begon ik ook te twijfelen wat dan weer een beeindiging van de relatie betekende. Ik mis in dit verhaal dat er ook begrip is voor de moeder die er zeker niet om gevraagd heeft om psychisch ziek te worden. Jammer.

's avatar
1 jaar geleden

Best wel sneu, dat je als VOLWASSEN vrouw, zo in de slachtoffer rol zit. Je kind hoort nooit last te hebben van JOUW psychische problemen. Want die zijn van jou.

's avatar
1 jaar geleden

Ik zeg niet dat je een slechte moeder bent, maar ik schrijf ook duidelijk dat het mijn gevoel en mijn beleving is. Ik ben blij met de rust die wij nu hebben, mede doordat het heel erg uit de hand is gelopen. Ik ben nu gelukkig en dat was ik vroeger door de situatie niet altijd. Nu ik zelf ene gezin heb vind ik dat het belangrijkste.

Littlediary's avatar
8 maanden geleden

Alles wat je hierboven beschrijft is DE reden van alle afstandelijk heden. Het gehele bericht gaat over ik. Ik als moeder voel. Mijn kinderen doen dingen die niet door de beugel kunnen als laat thuis, blowen. Het zijn jou kinderen, en kinderen doen dit soort dingen waarin je als ouder moet begeleiden, als je dan alleen maar alles kunt verwoorden naar de ik i.p.v. de jij.. ja... Dan krijg je dit. Tevens is dit een bericht van iemand zijn of haar gevoel, en daarin hoeft ze helemaal niet, ik herhaal het nog eens, HELEMAAL NIET te vermelden hoe het voor de ouder moet voelen. Want als ouder gaat het om je kind. Ik wens je tevens wel heel veel succes met alles. En voor degene van deze blog. Ik herken je. En jij mag je helemaal uitspreken zoals jij dit wilt. Wij als kinderen van, moeten altijd al op onze woorden passen. Dit is jou gevoel en jou bericht! Heel veel succes

's avatar
1 jaar geleden

En net als met deel 1 lees ik mijn eigen verhaal. Ik weet ook nog zo die schrik toen ik haar vond. Dat hoort een kind nooit mee te maken. En nu ben ik 48 en zijn 69 en is alles nog steeds hetzelfde. Alweer weken zorgen, angst en stress. Wat gaat ze doen, wat we weer voor telefoontjes krijgen. Hulpverlening heeft de handen van haar afgetrokken. Gebed zonder einde…….

's avatar
1 jaar geleden

Wat heftig zeg! Wij zijn inmiddels uit deze cirkel gestapt en hebben na veel ellende en een groot incident voor onszelf gekozen, het geeft ons ontzettend veel rust maar dat is natuurlijk voor iedereen anders.

's avatar
1 jaar geleden

Helaas herkenbaar van m'n stiefmoeder . Maar ook mijn partner . Een dan maar denken dat t aan mij ligt dat ik er niet tegen kan . Hoofdstuk stiefmoeder is afgesloten . Maar van mijn partner nog niet . Hij heeft t lang gedaan met de diagnose bipolair stoornis . Nu blijkt t ass te zijn . Waardoor hij beter hulp krijgt. Hij is 68.

's avatar
1 jaar geleden

Ja het is heel lastig om mee om te gaan, ik kon het niet meer. Bij mijn moeder is ook een bipolaire stoornis geconstateerd in combinatie met manisch depressief. Fijn dat hij nu betere hulp krijgt!

Mama.chell's avatar
1 jaar geleden

Jeetje wat een heftige tijd is dit voor jullie geweest. Ik werk zelf in de psychiatrie.

's avatar
1 jaar geleden

Ja het is zeker ene heftige tijd geweest, maar het heeft mij wel gevormd tot wie ik nu ben! 🤎