Ten eerste wil ik zeggen dat je het goed hebt aangepakt en dat ik hoop dat je dochter gaat inzien hoe mooi ze is en wat een mooie mama ze heeft! (Al is de liefste natuurlijk veel belangrijker!). Maar dat komt vast goed als ik zie hoe jullie ermee omgaan. Ten tweede hoe wij er mee omgaan. Mijn jongens zijn blank, blond en hebben blauwe ogen net zoals papa en mama. Onze vrienden daarentegen komen uit verschillende landen, met allemaal hun eigen huidskleur, ogen en haarkleur. Mijn kinderen weten niet beter dan dat iedereen anders is. Mijn zoon van 5 stelt wel eens vragen aan zijn vriendinnetje, die een Sri Lankaanse moeder heeft, over haar huidskleur. Hier wordt heel praktisch over gesproken door beide kindjes en nemen ook genoegen met hun eigen uitleg en vragen. Wij begeleiden ze wel hierin (aangezien vriendinnetje zei dat het door de zon kwam, waarop mijn zoon aan haar vroeg of hij dan ook zo bruin kon worden ?). Hier is het puur nieuwsgierigheid zonder een mening daaraan te koppelen. Ik ben blij dat mijn kinderen zo opgroeien tussen allerlei culturen en dat dus heel normaal vinden (En dat in een dorpje, hahaha). Het grappigste is dat mijn vriend eigenlijk op vrouwen valt met een donkere huidskleur en ik op mannen met een donkere huidskleur en daar lopen we dan als blank stel, hoe kan het lopen hahaha.

Als er geen vragen worden gesteld, opmerkingen over gemaakt worden en het zelfbeeld oké is dan is er inderdaad helemaal niets aan de hand. Wat fijn! In ons geval dus wel en wordt het besproken, wat ik overigens de meest logische reactie vind want er niet over praten en/of verzwijgen is gewoonweg geen optie.

Hier zo'n blonde moeder.. Maar wauw, wat raakt dit mij! Wat hebben jullie dit goed gezegt/aangepakt! Mijn zoontje is ruim 1,5 dus hier nog niet zulke gesprekken, maar wat lijkt me dat moeilijk!

Ik bedoel dit absoluut niet aanvallend, maar vraag me wel af of er niet te veel nadruk is op de huidskleur. Binnen ons gezin waarbij nagenoeg iedereen blank, blond en met blauwe ogen is op de oudste van 11 na (En die is niet getint maar echt bruin met Kroes krulletjes) en acepteerd iedereen elkaar. Er worden hier ook nooit vragen gestelt over de huidskleur van hun broer door zijn zusje van 5 en broertje van 8. Hij zelf vraagt er ook nooit om en heeft er ook geen hekel aan. Want ze horen er allemaal evenveel bij en zijn allemaal onze kinderen. Hetzelfde geld voor school, na bijna 8 jaar basisschool heeft er nog nooit een leerling gevraagd waarom hij bruin is en zijn broertje en zusje blank.