ik begrijp je gevoel zo goed... ik ben nu bijna 23 en heb ook iedere dag spijt van mijn abortus en het feit dat ik mijn kindje nooit zal leren kennen... maar ik weet dat het bij me is.. , net als dat jou kindje bij jou zal zijn. ik hoop alleen maar dat ik dit een plek kan geven.. maar ben bang dat ik de rest van mijn leven spijt en verdriet zal houden... net zoals jij dat beschrijft. heel veel sterkte..... het is een onmogelijke keuze... die je maakt uit liefde... juist omdat je van je kindje houd.. onthoud dat goed ! het is niet de makkelijke weg kiezen... het is juist de moeilijke weg inslaan en daar altijd mee moeten leven..... uit liefde voor je kindje.. want die blijft onvoorwaardelijk <3 dikke knuffel, een andere mama zonder kindje.

goed dat je dit verhaal wilt delen . Voor andere aanstaande ouders. Abortus is nooit geen oplossing. Voor ongewenste zwangerschap is altijd hulp. Vanaf de conceptie is dit een leven wil je dit mooie leven vermoorden

Tranen in mijn ogen.. Ik herken het abortusverhaal... had ik maar nooit... wat een vreselijk gevoel zeg :(

Ik hoop niet dat het contact met je eigen ouders er niet meer is alleen door de abortus komt. Ik snap heel goed dat je spijt hebt, maar jij weet als geen ander hoe het is om zonder kinderen te zijn en nu laat je je ouders met er verdriet zitten om zonder hun dochter te moeten zijn.... (Sorry misschien klinkt het zo heel hard dat bedoel ik niet, weet niet hoe ik het anders moet omschrijven als platte tekst. Maar hoop echt dat dit niet de enige reden is)