Mijn tweede zoon was ook een sterrenkijker. De vacuümpomp hielp niet. Ze trokken míj bijna van het bed, maar híj bleef zitten waar hij zat. Het werd dus een spoedkeizersnede. Gelukkig was alles in orde met 'm en heeft hij er niets aan overgehouden, maar traumatisch was het zéker. Je hoort er inderdaad vrij weinig over en als je je er een voorstelling van maakt, zou je ook niet denken dat het de bevalling zo lastig maakt. Bij een stuitbevalling begrijpen mensen dat naar mijn idee eerder.

Wat een mooi geschreven verhaal. Hier ongeveer dezelfde bevalling meegemaakt. Alleen ingeleid op het ziekenhuis. Ook een weeenstorm meegaakt van 4 uur. En na een bevalling van 20 uur is onze zoon met een vacuunpomp gehaald. Ook hij was gedraaid als sterrekijker op het laatst.. Weet zelf nauwelijks meer iets alleen van de verhalen van mijn vriend. Ook ik zei zet die keizersnede maar door maar dit wilde ze niet. Later wel een operatie gehad om de vastzittende placenta te verwijderen. Vond de hele bevalling traumatisch. En zei gelijk dit nooit weer. Mocht er 1 2de komen dan hoop ik zo dat t heel anders wordt.. Bedankt voor je verhaal delen. Daphne

Heftig lijkt me! Voor een kindje is dit ook een hele heftige start. Ik werk zelf met het geboorteverhaal, dus hoe de zwangerschap, geboorte en het eerste levensjaar ons vormen als mens (ook als kind al) en welke onbewuste gedragspatronen we daardoor met ons meedragen. Een sterrenkijkertje heeft het zelf ook echt lastig tijdens de geboorte en hier kan best iets van blijven hangen. Een mooi stukje hierover vind je ook hier: (niet mijn artikel hoor): https://www.adem-ruimte.nl/de-sterrenkijker/

Zo herkenbaar! Mijn eerste bevalling ook een sterrenkijkertje. 38 uur volop weeën gehad. Waarvan 3 uur persweeën. Mijn ontsluiting wou niet doorzetten. Na 1.5 dag naar het ziekenhuis om daar even te kunnen slapen. Maar toen was er toch al zoveel ontsluiting dat het niet kon. Weer naar huis waar de vliezen zijn gebroken. Ik wilde in bad bevallen maar het ging niet. Ingeknipt maar nog wilde het niet. Na bijna 3 uur persweeën in de ambulance naar het ziekenhuis. Nog een knip en de vacuümpomp er bij. En toen was ze er binnen 5 minuten. Omdat ze bang waren dat ik het niet meer op kon brengen om de placenta er uit te krijgen hebben ze die er uit gedrukt. Waar ik overigens niets van vernam, maar alles vloog door de hele kamer. Ik was zo gesloopt dat het wel een paar uur heeft geduurd voordat ik besefte dat we een dochter/meisje hadden. Pas een dag later drong het echt door dat de baby er was. Hier echt heel lang last van gehad. 2 jaar later toen de 2e bevalling naderde kwam alles weer naar boven. En besefte ik dat ik deze traumatische ervaring nog lang niet verwerkt had. De 2e bevalling is na 41.6 weken opgewekt waarbij binnen 4 uurtjes in het ziekenhuis te zijn onze zoon is geboren. Dit ging zo snel dat we helemaal perplex waren. 2 totale uitersten op dezelfde datum (met 2 jaar er tussen) bevallen van 2 prachtige kinderen. Maar wat was de eerste bevalling een achtbaan...