Ik doe het allebei, actief meespelen maar ook hun loslaten en zelf laten spelen terwijl ik wel actief oplet en in de buurt ben. Bijvoorbeeld als ze op de trampoline willen sta ik ernaast en ik kijk er na (die dingen zijn ook niet gemaakt voor mijn gewicht) Ik vind het hartstikke leuk om met mijn kids te spelen maar ik vind dat ze ook zelf de kans moeten hebben dingen zelf te ontdekken. (Ik blijf dus wel in de buurt). Maar op een bankje met mijn telefoon dat gaat er bij mij niet in.

Deels herkenbaar het ene moment speel ik mee maar ik vind het ook heerlijk om toe te kijken hoe mijn zoon de wereld ontdekt. Snap wel je "frustratie" als je wel meedoet en er gebeurd iets dan mag jij het oplossen, dat herken ik wel.

Het is denk ik ook afhankelijk van de leeftijd van je kind. Mijn kind kan heerlijk alleen spelen, maar in een speeltuin ben ik toch vaak in de buurt om te helpen als het nodig is. Zelf help ik kinderen van anderen niet, wat soms weleens tot frustratie bij die kinderen lijdt, maar ander kind kan ineens anders reageren dan je eigen kind en vallen ofzo, dus nee ik til niet op of help niet, als er iets is of niet lukt zeg ik ga maar even naar je eigen mama.

Hmm. Je bent zelf in de weer met de kinderen en de andere ouders zitten op een bankje. en dat voelt dubbel voor jou? aan de ene kant heb je er plezier aan aan de andere kant wringt het want je voelt de verantwoordelijkheid op je drukken? Terwijl het ook gewoon hun verantwoordelijkheid is. zou je gewoon een stukje erkenning willen, of juist meer 'gezamelijkheid' ervaren met de andere ouders? Zo van 'met z'n allen is het wat makkelijker'? voelt het als 'oneerlijk' voor jou? Wat denk je dat er in de bank zittende ouders speelt? Wat is hun motief volgens jou? Ik ben zelf uberhaupt niet zo gauw in de speeltuin met mijn kinderen. (wij hebben speeltuin achtertuin) Ik krijg dat niet goed voor elkaar. vooral lichamelijk niet. soms zou ik willen dat het kon, wat jij doet.. zo in de zandbak erbij etc. Het kan niet altijd bij mij. Maar los daarvan. Ik kies er bewust voor om niet zo gauw in te grijpen. Als mijn kind valt, dan kijk ik eerst of het goed gaat, hoe reageert hij/zij er zelf op. Ik laat merken dat ik het gezien heb. Als kinderen ruzie krijgen dan zit ik er bewust niet bovenop. Ik wil ze eerst de kans geven het zelf op te lossen, 'bemoeiende' ouders nemen vaak over ipv bemiddelen. Het gaat erom dat ze iets leren. Ik vind het soms juist lastig als anderen ongevraagd gaan 'bemoeien' met m'n kinderen. Ik zit op het bankje, ik heb het gezien. Ik wik en weeg, kies bewust om het even te laten.. ga een gesprekje aan als dat nodig is . Vaak geheel buiten zicht van de anderen. En als m'n kind iets doet wat ik echt niet oke vind.. dan tel ik bewust tot tien voor ik reageer.. wat voor anderen er soms uitziet alsof ik 'niks' doe.