Zo herkenbaar jou verhaal... 2.5jaar geleden ben in van het westen naar dinxperlo verhuist. Ik had al 2 kindjes maar merk dat het zo zonder oppas of opa en oma toch wat lastiger is, idd de contacten onderhouden met vriendinnen zijn nu nog lastiger en bijna niet te doen... Ik bedenk me dan maar als het goede vriendinnen zijn zijn ze er over 10jaar nogsteeds als de kinderen meer op eigen benen staan en ik meer tijd heb.

Hai Linda, Ik ben erg benieuwd waar je woont...ik woon sinds 2.5 jaar in Dinxperlo (ik kom uit Den Haag) en het is allemaal erg herkenbaar wat je schrijft. Groetjes Natasha

Ik heb precies hetzelfde als jij meegemaakt! Ik woon nu 5 jaar in het oosten en het is me állemaal vies tegen gevallen. Ik ben in een dorp terecht gekomen waar je niet makkelijk tussen komt. Ik moest er heel wat voor doen om hier een kennisenkring op te bouwen. Werk vinden vind ik veel lastiger als de randstad. Mijn oude vrienden zie ik alleen op facebook, want dat contact kun je haast niet onderhouden. Eerst ging ik er nog wel heen maar dat kwam telkens van mijn kant. Mijn familie zie ik op verjaardagen en dan maken we er gelijk een weekend weg van. En mijn moeder komt ook regelmatig hier logeren. Dus je moet er wel je draai aan kunnen geven. Ik vind hrt soms nog steeds moeilijk.

16 jaar geleden werd ik verliefd tijdens mijn vakantie. We zouden wel zien hoe het zou lopen, want hij was zeeman en woonde 130 km van mij vandaan... 2 jaar later zijn wij gaan samenwonen in de buurt van zijn familie in het zuiden, omdat hij 4 maanden is werken en dan 2 maanden thuis is. Dus ik liet ook mijn familie en vrienden achter, maar ik werd met open armen ontvangen door die van hem. Ik had al een baan gevonden en van kinderen was nog geen spraken, dus ik was nog flexibel om te gaan en staan waar ik wilde, dus ik reed regelmatig terug naar Noord-Holland. Ik ging hier naar een nieuwe sportclub, en nieuwe mensen kende ik zo in de buurt. Een paar jaar later trouwden wij en kinderen waren er ook snel. Ik stopte met werken en toen werd mijn wereld wel wat kleiner. Mijn oude vriendinnen zag ik nog wel, maar ik merkte dat het met veel van hen met name van één kant kwam. Nu 17 jaar later, zie ik nog 2 vriendinnen van vroeger. Wij spreken om de zoveel tijd af en gaan dan gezellig eten en bijkletsen. Mijn broers hebben inmiddels ook jongen kinderen en dat vind ik wel heel jammer dat ik die minder zie en niet heel veel deel uit maak van hun opgroeien. Onze kinderen schelen wel te veel om samen te spelen, maar ze vinden het toch altijd leuk om elkaar te zien. Ik merk wel dat ze meer hebben met opa en oma hier. Daar lopen ze bijna dagelijks binnen. Logeren is ook niet iets wat ze snel doen bij mijn familie, want je gaat niet zomaar op en neer voor een logeerpartijtje. Mijn neefje en nichtje hier zie ik wel heel veel, maar dat is toch anders. Stiekem denk ik er toch soms aan hoe het zou zijn om terug te verhuizen, maar ja, ik trek onze kinderen toch ook niet zomaar uit hun vertrouwde omgeving.