Hallo Anna, bedankt voor je fijne reactie. Een boek is een supergoed idee, maar dan zou het - denk ik - goed zijn om te weten waar de moeders van nu ECHT behoefte aan hebben, zodat er een boek op de markt komt dat door alle mama's gelezen wil worden! Wie denkt nu meteen: ja, dat weet ik wel! Laat van je horen. Misschien jij ook, Anna?

Hee,Vet jammer dat het bijna klaar is, het is echt een sueurlpek verhaal:D Ik hoop dat je nog een boek schrijft en die er dan ook op zet;)Xx

Dank je wel voor het delen van je verhaal, HanB. Ik wil je heel graag een hart onder de riem steken en hoop dat jullie er in de toekomst met z'n allen uitkomen en keuzes kunnen maken die voor iedereen goed voelen op dat moment! Jouw gevoel van tekortschieten naar je autistische stiefzoon die je hier omschrijft, is naar jouw idee heel groot. En toch lees ik dat je dit hebt gedaan omdat jij het niet meer aankon, in combinatie met de zorg voor de rest van jouw gezin. Weet dan dat dit NU de beste keuze is die je op dit moment kan maken, die past bij de situatie waarin je nu zit. Juist ook omdat hij niet permanent bij jullie kan komen wonen ... Dus wees ook niet te hard en te oordelend voor jezelf! Ik wens je veel liefde en kracht toe voor je hele gezin.

Sinds januari heb ik zelf heel sterk het gevoel dat ik tekort geschoten heb. In januari heb ik namelijk te kennen gegeven dat ik de zorg voor mijn autistische stiefzoon niet meer aan kon, in combinatie met de zorg voor de rest van ons gezin. Hij trekt een te grote wissel op het gezin, mede doordat de verschillen in opvoeding hier en bij zijn moeder thuis te groot zijn, om het maar even diplomatiek te brengen. Sindsdien woont hij permanent bij zijn moeder, waar hij eerst de ene week daar, de andere week hier woonde, en komt hij nu nog maar eens in de twee weken een weekendje logeren. Ik voel me schuldig, tegenover hem, omdat ik mijn handen van hem aftrek, en me erg goed besef dat ik hem daarmee het beste ontneem wat hij had. Dat laatste merken we inmiddels ook letterlijk, want hij gaat keihard achteruit sindsdien, in zijn gedrag, en in zijn uiterlijk, enzovoorts. Ik heb het gevoel dat ik mijn dochters tekort doe, want die zien hun erg geliefde broer nu veel minder dan ze zouden willen. En ik doe mijn man tekort, want hij ziet zijn zoon nu veel minder dan hij zou willen. Allemaal staan ze achter het besluit hem daar te laten wonen, omdat dat beter is voor het hele gezin, allemaal zien we het effect van het weg zijn van zijn invloed op ons, en toch doet het onnoemlijk veel pijn... Nog steeds... En ik denk ook niet dat dat ooit over gaat... Tenzij hij ooit hier permanent zou komen wonen, en ik hem de zorg kan bieden die hij zo hard nodig heeft, maar dat gaat die (h)ex van mijn man absoluut nooit toestaan, helaas... :'( </3