Dat is het laatste wat je wilt meemaken volgens mij als ouder. Zijn reactie is dan ook wel begrijpelijk naar jullie toe maar er zijn inderdaad grenzen. Hebben jullie die brief inmiddels al verstuurd of gegeven?

O! Wat heftig zeg! Als jullie een breif schrijven.....laten jullie hem dan lezen als jullie erbij zijn of sturen jullie hem op? Je kan zeggen tegen hem dat jullie het graag kwijt willen en hij pas wat mag zeggen als hij de hele brief gelezen heeft. Of hem voorlezen en dat hij alle reactie voorzich moet houden. Zijn reactie kan dan wel "normaal" zijn maar dat is voor iedereen een ander begrip. Het is zeker normaal dat hij heel verschermend over jullie is en dat hij jullie niet kwijt wil. Maar je kan het ook overdrijven en dat is hij zeker aan het doen. Ik hoop dat er een goede oplossing zal komen!

Je zegt dat je hem hier niet rechtstreeks mee kan confronteren. Maar als je nou is een gesprek met hem aanknoopt waar je zoontje niet bij is en vraagt wat er vroeger is gebeurd en hoe het komt dat hij je zoontje zo bijzonder vindt. Misschien dat er dan iets uitkomt waar je wat mee kan. Ook al zou hij gaan huilen, boos worden of wat dan ook. Er zit dan wel degelijk iets waar aan gewerkt moet worden. Want als dat nu niet gebeurd dan ook over een aantal jaar niet en de frustraties gaan blijven. Leg na die tijd ook uit hoe jullie je erbij voelen en dat je na zijn verhaal zijn doen en laten wel wat beter kan begrijpen. Maar wat Kaat ook al zegt, blijf eerlijk en stel je eigen grenzen.

Ik zou er in dit geval toch voor kiezen om grenzen te stellen en dus gewoon eerlijk zijn in wat je wel maar vooral niet verwacht en wilt.