21jaar geleden verloor ik mijn dochtertje. Ze werd stil geboren na 9maanden zwangerschap. Sinds een paar maanden hoor ik haar roepen. Ze roept steeds mama het komt goed. Ik g en al heb ik een gezonde zoon van bijna 20, mijn dochter blijft de missing link. Ik heb sindsdien een leegte die ik maar niet opgevuld krijg. Nu ik haar stem steeds vaker hoor en ik zie hoe ze mijn handen beetpakt, weet ik dat ik nooit aan haar verwerken ben begonnen.het is een trauma dat onaangeraakt is gebleven. Ik verlang enorm naar haar liefde en haar geruststellende woorden. God wat mis ik haar. Ik probeer me vaker open te stellen voor haar, in de hoop dat ze me nu eindelijk na 21jaar bereiken kan. Ik joor zeggen mama ik ben trots op jou, wat doe je het goed. Maak je geen zorgen mama. Keer op keer als ik een moment van stilte heb. Ik probeer te zien hoe ze eruit ziet, maar ik krijg geen helder ɓeeld nog. Soms denk ik is mijn breiñ dat met me speelt, of is ze het echt

Na wat Google zoeken kwam ik hier uit. Nu

Na wat Google zoeken kwam ik hier uit.

Ik heb een miskraam gehad bij 9 weken. Op de dag dat uitgerekend had moeten zijn, vroeg ik mijn kindje om mij een roosje te geven als symbool dat hij bij me was. Ik vond even later een heeel klein roosje in mijn bed, die ik nog nooit eerder had gezien. Heel bizar maar heel mooi