Dank je Momst, jij raakt mijn boodschap spot-on. Ik las op facebook reacties waar ik stijl van achterover sloeg, en die me echt verdriet deden. Maar toen las ik jouw reactie, en die maakte duidelijk dat jij hem echt snapte. Ik heb als tiener ook die domme keuzes gemaakt, maar denk nu inderdaad ook: "wat als ik wel mijn best had gedaan?" En als ik dan nu naar mijn oudste dochter kijk, besef ik me dat ik het me nooit meer kan veroorloven mijn intelligentie te verkwisten. Ik heb zoveel binnen handbereik, mijn dochter zal misschien nooit zelfstandig wonen, zal nooit als arts levens redden (Haar grootste wens ooit.) en zal waarschijnlijk nooit moeder worden, laat staan oma ...... en dat alles omdat zij minder gezegend is met haar IQ.

Eens!! Ik behoor zelf tot de domme kant... Een bovengemiddeld IQ van 143, maar lui als een varken. Ik ben met hakken over de sloot naar de Havo gegaan en heb daarna vrij gemakkelijk mijn HBO afgerond, maar ik vraag me nog steeds elke dag af hoe het eruit zou hebben gezien als ik me wél had ingezet en naar de universiteit was gegaan. Mijn man is het tegenovergestelde. Hij vind leren lastig en niet leuk. Hij heeft zijn Mavo afgemaakt en is daarna zo kort mogelijk naar het MBO gegaan. Hij werkt inmiddels op universitair niveau, en niemand die er om maalt dat hij dat papiertje niet heeft. Hij is de slimste van ons tweeën.

Nijn81, Wow dat zijn inderdaad rot opmerkingen. Zoals gezegd in mijn blog: Ik vind iemand pas dom als hij/zij zijn capaciteiten/talenten onbenut laat. Op facebook zag ik enkele reacties die dit duidelijk niet uit mijn blog hadden begrepen. Dat is jammer want ongeacht je IQ (En laten we wel wezen IQ is een cijfertje dat zegt hoe groot je talent is informatie te verwerken.) indien je het niet ten volle benut en het bijltje ooit neergooit en stopt met leren en je te ontwikkelen ... dan is dat dom. Maar iets niet weten, of dichtslaan op een cruciaal moment, of iets niet kunnen, of iets niet snappen .... dat is NOOIT dom.

Warna, dat herken ik dus. onze oudste heeft soms heel veel verdriet van haar beperkingen, maar nog meer van de reactie van de buitenwereld. Overigens heeft zij dan het "geluk" op het speciaal onderwijs te zitten waar ze zich op haar plek voelt.