Mijn jongste is altijd een "zorgenkind" geweest. Wij wisten altijd precies hoe we met hem ook moesten gaan. De omgeving vond het altijd een kwestie van opvoeding Maar nu na 10 jaar struggle heeft hij een diagnose gekregen en ik voel me helemaal leeglopen.. En ook opgelucht.. heel ligt dus niet aan mij..het was juist wat ik aanvoelde en wat ik deed.

Is er een echte normaal? Ik heb er ook voordat ik de tweeling kreeg heel anders naar gekeken. Er is geen echte normaal. Probeer bij haar eigen ontwikkeling te blijven en niet teveel naar anderen te kijken of te luisteren. Makkelijker gezegd dan gedaan ik weet het. Maar ik besef 1 ding. Doordat alles juist niet normaal gaat is over het algemeen de band met de kinderen intenser en diepgaander dan andere ouders van wat we dan "normale kinderen" noemen. Probeer te genieten van haar eigen ontwikkelingen en karakter. Die zijn vast heel mooi en mogen er zijn! En waar ze daarmee gaat eindigen....wij roepen hier altijd "de aanhouder wint". Met heel veel doorzettingsvermogen kun je best een heel eind komen! Het is wel een complexe zoektocht naar de meeste optimale situatie naar mogelijkheden of andere mogelijkheden....maar jullie gaan er vast komen! Luister niet teveel naar de "kan ze dat nog niet's"...maar ook niet naar de dooddoeners..."ach dat komt wel goed's"....die helpen jullie niet met jullie zorgen! Hoop dat je hier iets aan hebt en het een klein beetje lichter aan gaat voelen, want wat herken ik dat....in je hoofd zitten, twijfels, en gevoel er alleen voor te staan!