het was inderdaad niet leuk maar ik was maar wat gelukkig dat ik apie weer had. Ik keek wel heel raar toen ik de waarheid hoorde maar ik kan er zeker om lachen en vond het ook zo verschrikkelijk lief dat mijn ouders al die tijd deze "leugen" in stand hebben kunnen houden. Het was, net als jouw poes, mijn allesie. En ja je mag er om lachen ik kan er ook om lachen hoor ;).

Haha, hoewel het voor jou toen echt niet leuk moet zijn geweest heb ik wel even smakelijk gelachen om je verhaal! Ik vind het ook altijd zo sneu als een kindje iets verloren heeft. Regelmatig zie ik in winkels bij de kassa voorwerpen liggen van kindjes... Vroeger dacht ik altijd, hoe kunnen mensen nou zoiets kwijtraken? Nu ik zelf een kleintje heb weet ik heel goed hoe en vind ik het alleen nog maar zielig...

Ik heb ook maar even gekeken en helaas apie zit er ook niet tussen ;). Ik ben mijn aap wel in de trein verloren en omdat ik het zo'n mooi en lief verhaal vind vertel ik het wel eens als ik zoiets als dit voorbij zie komen. Want wat gebeurde er toen dit kleine meisje (ik denk) 33 jaar geleden haar apie verloor?? Nou die werd dagen later toch terug gevonden hoor. Maar die moest wel gewassen worden want die was erg vies geworden van de trein. Jaren later meer dan 25 jaar later dus hoorde ik hoe het werkelijk zat... Apie was niet terug te vinden maar apie was wel nog te koop. Je voelt hem al aankomen ;). Inderdaad apie werd nieuw gekocht maar er was wel ineens een baby apie bij. Ik weer gelukkig en ik kon weer goed slapen met m'n allesie. Met dit verhaal in mijn achterhoofd heb ik nog net niet hemel en aarde bewogen voor een stel reserve knuffels van de allesie van zoonlief. Ook heb ik 2 knijpers van bretels aan een elastie met stof er omheen gemaakt zodat ik die knuffel vast kan zetten zodat die niet zo snel verloren gaat. Op je 16de nog een knuffel? Ach wat maakt het uit. Sommige hebben dat nodig en kunnen moeilijk zonder.