Ik denk dat je moet luisteren naar je hart. Als je het niet meer zou proberen, zou je dan altijd spijt hebben? Als ik lees dat je nog steeds breekt als je ingesteld wordt, denk ik niet dat je het al los kunt laten. Misschien kun je er met iemand over praten. Ben zelf 7 jaar bezig geweest voor mijn kindje en zou ook graag nog een kindje verwelkomen. Mijn ervaring is dat een partner het toch anders ervaart, jij hebt alle hormonen, medicijnen, onderzoeken, jij weet precies hoeveel/hoe groot je eicellen zijn, wanneer je iets kan verwachten. Dat heeft een hele grote impact, je bent bijna met niets anders bezig. Heel veel succes, wonderen bestaan!

Na 10 jaar ben ik uiteindelijk zwanger geworden van een tweeling. Ook in Belgie. In Belgie zijn ze namelijk verder. Ze behandelen de embryo's zodanig dat deze beter blijven "plakken" en een grotere slagingskans hebben. Mocht je vragen hebben stuur me gerust een mail. Dit soort trajecten zijn psychisch allemaal heel zwaar. Ik heb bij elkaar 19 medische pogingen ondernomen, maar dan ben je ook echt murw en is de stress te groot om nog veel langer door te gaan.

Het is voor jullie allebei heel zwaar niet alleen voor je man maar communicatie is altijd belangrijk. Mensen die ik ken hebben 12 jaar moeten vechten voordat ze eindelijk hun 2 kindjes hebben gekregen. Ze zijn uiteindelijk naar belgie gegaan ik weet niet meer hoe het precies zit maar je kan het altijd uitzoeken... ik weet nog dat ik van hun te horen kreeg dat volgens belgie wij hier in nl verschrikkelijk moeilijk maken onnodig.. toen ze in België kwamen toen was het binnen 2 x raak als het niet de eerste keer was...

Volg je gevoel, maar dat is mijn mening. Het lijkt me heel zwaar voor je man, dus blijf vooral praten. Sterkte jullie allebei. Liefs D xxx