Ik herken me enorm in je verhaal. Ik kam sinds mijn jeugd al met alopecia areata. Toen ik 8 was had ik 1 plekje, dit is teruggegroeid en in mijn pubertijd begon het opnieuw, meerdere grote plekken onstonden er en bedekken met mijn eigen dikke lange haar was niet meer mogelijk. Ik ben toen haarstukjes gaan dragen totdat het weer teruggegroeid was. Helaas is het na de geboorte van mijn zoon, 4 jaar geleden ik was toen 28jaar, weer opnieuw begonnen. Het begon met een paar kleine plekjes, die bedekte ik met mijn eigen haar. Hierna heb ik het kunnen bedekken met een poeder, die zorgde ervoor dat de plekken bedekt waren. Maar ik was panisch dat iemand het zou zien en als het regende wilde ik niet meer naar buiten. Het enigste wat ik altijd mooi vond aan mezelf was mijn dikke bos met haar en die liet me nu in de steek. Inmiddels draag ik al bijna 2.5 jaar een compleet haarstuk. Ik heb me erbij neer kunnen leggen en geaccepteerd dat het nu eenmaal zo is en ik er niets aan kan doen. Als ik ga zwemmen, of naar naaste familie of vrienden ga doe ik mijn haarstuk vaak niet meer op. Ik heb meerdere malen op het punt gestaan om al mijn jaar af te scheren, maar mijn man weerhoud mij hiervan. Hij is bang dat ik er spijt van krijg, net als de keren dat ik een groter stuk van mijn lang haar afknipte. Daarnaast, als het terug groeit is het makkelijker te bedekken als mijn haar nog wat langer zijn. Voor nu dus kort haar zodat het makkelijker onder mijn haarstuk te bedekken is. Op dit moment ben ik bijna 30 weken zwanger en merk ik dat het in iedersgeval niet erger word (ookal past haar vasthouden bij de zwangerschap). Ik heb de hoop dat wanneer ik na mijn zwangerschap weer met de pil begin mijn haar weer teruggroeit, ondanks dat er geconstateerd is dat er een aantal haarzakjes niet meer aanwezig zijn. Ondanks de emotionele en psychische rollacoster hoop ik dat jij het ook een plekje kan geven. #jebentmooizoalsjebent