Kan me heel goed indenken hoe je je voelt. Mijn kinderen hebben ook nog maar 1 opa. Mijn moeder is vorig jaar op 65 jarige leeftijd plots overleden. Hartstilstand uit het niets. Mijn kinderen zijn wel iets ouder, waren 12, 5 en 5 toen hun laatste oma weg viel. Ze hebben er veel verdriet van. Zoveel nog willen delen met mijn moeder. Ben ook heel lang boos geweest. Boos dat ze ineens weg was, boos op iedereen die haar niet heeft kunnen redden, boos op mezelf dat ik niks voelde of zag aankomen, boos dat mijn kinderen nu helemaal geen oma meer hebben. Het gemis van je moeder zal altijd blijven. Ik wens je heel veel sterkte met alles.

Ik herken je gevoel zo erg. Op mijn 25e ben ik zonder ouders komen zitten. Mijn partner heeft beide ouders nog en ik gun hem alles met zijn ouders uiteraard alleen er zijn zoveel momenten dat ik het ontzettend oneerlijk vind voelen. We houden mijn moeder zoveel mogelijk in 'leven' bij onze kinderen door er over te praten maar het steekt zo. Vooral ook wanneer onze kinderen over opa en oma praten en hoe leuk het daar is maar nooit zullen weten hoeveel mijn moeder voor hun heeft betekent. Eerlijk is eerlijk, na 5 jaar vind ik het nog steeds af en toe een ding. Hopelijk vind je jouw weg er in 🍀

Het is inderdaad soms zo moeilijk. Gelukkig heb ik nog wel mijn vader maar hij is invalide en zal dus nooit activiteiten met onze zoon kunnen doen. Mijn moeder overleed toen ik 29 was en ik 7 maanden zwanger was van onze zoon. De eerste keer dat mijn schoonmoeder hem in bad deed, heb ik onophoudelijk staan te huilen, beseffende dat mijn moeder dat nooit meer zal kunnen doen. Sterkte met het een plekje geven en er mee om leren te gaan, het gemis blijft groot.