Het is een onbeschrijfelijk gevoel moeten bevallen van een kindje waarvan dat je weet dat het er stil en levensloos zal liggen , ikzelf ben bevallen op 25w en 2 dagen heb ze na de bevalling 2 dagen en nachten bij me gehouden tot ik afscheid moest nemen , de crematie is Indd het zwaarste want je weet dat het fysieke er niet meer is wens je veel sterkte toe in dit moeilijke proces

Dapper dat je het zo hebt gedaan, ik durfde het niet aan met een bevalling na 17 weken, dus heb het weg laten halen. Ik lees met bewondering jouw verhaal. Geloof dat ik het niet zo goed had gekund, dus blij met mijn eigen keuze... denk ik.. in april alweer 7 jaar geleden

Ook ik heb een dochter verloren, ze was 26,5 weken. Alleen ik heb haar nooit gezien.... Het is n.l. al 36 jaar geleden, ik kreeg een ernstige nabloeding en moest snel naar de o.k.. Kijk maar niet.... het is geen prettig gezicht.... Dus ik keek niet en daar heb ik tot op de dag van vandaag heel erge spijt van. Ik weet ook niet wat er met haar gebeurd is. Na 20 jaar ben ik naar het ziekenhuis gegaan, want ik hoorde dat ze er altijd een polaroid foto van maakten. Dat klopte idd, ik heb de foto gekregen, maar je ziet er helemaal niets op. Een superklein donker bolletje onder een veel te grote deken. Maar ik ben blij dat ik iets tastbaars heb... Ik mis haar nog elke dag onze Dolinde..... Ik vind het heel fijn voor jullie dat jullie samen afscheid van haar kunnen nemen. Ik ben blij dat ik mijn verhaal na 36 jaar heb kunnen delen. Liefs van een trotse mama !

Ik vind het heel erg voor je en heel erg dapper wat je hebt gedaan ik snap je gevoel ik ben olk een kindje verloren ik hopp dat jullie er gauw boven opkomen en kleine lina zal altijd herrinnert worden en in jullie harten zijn heel veel liefs en sterkte katja moeder van 2 engeltjes en 3 kinderen