Onze 3e groeide ook niet zo goed. Is met 36.3 geboren.. Werd de volgende morgen met spoed naar Rotterdam gebracht.. Ivm corona mochten de andere 2 er niet eens bij en hebben ze hun broertje maar 15 min kunnen zien op de dag van zijn geboorte. In Rotterdam bleek hij heel erg ziek te zijn en daar is hij dan ook na 3 dagen overleden. Dus ja ik weet zeker wat een schuldgevoel je kan hebben.. Waarom heb ik niks gemerkt tijdens de zwangerschap, waarom heb ik in het ziekenhuis niks voor hem kunnen doen en zagen we de ernst pas toen het al te laat was? Waarom heeft het niet zo mogen zijn? De andere waren zo trots en hadden zoveel willen doen met hun broertje. Na dagen zonder mama moesten ze opeens dealen met groot verdriet.

Wat fijn dat je het positief inzag tijdens je zwangerschap! Gelijk heb je, want als je maar gezellig samen bent is ook alles wat uiteindelijk telt🤗 het is fijn te horen dat dat gevoel herkenbaar is! Want dat schuldgevoel is zo intens! Je wil het beste doen voor al je kids en het voelt inderdaad als kiezen en falen voor het andere kind. Je wilt altijd voor al je kinderen er zijn terwijl je op dat moment moet kiezen.

😄 jaa bekken instabiliteit is ook niet niks. En je gevoel dat je nog alles wil doen om het gezellig te hebben met je oudste en eigenlijk niet kunt.. na de bevalling een heftige periode voor jou zeg! Het schuldgevoel naar je kind(eren) is zo een intens gevoel. Ik hoop dat het nu achteraf het allemaal waard was?

Hi el83, oogh wat heb jij een tijd in het ziekenhuis gelegen zeg! Het is voor een goed doel..maar toch met een kleintje thuis waar je liefde ook ligt voel je je zo schuldig. Ik snap je helemaal! Het gevoel is bijna niet eens te beschrijven met woorden!