Ik kan het me ook echt wel voorstellen dat het heerlijk is even iets voor jezelf te doen zonder dat je kindje erbij is. Maar misschien moet dat bij mij echt nog komen. Voor nu vind ik het niet erg om met hem te zijn. Ik kan prima mijn eigen dingen doen. Het is ook zo dat mijn familie verder weg woont. En al hadden ze wel in de buurt gewoond, had ik nog niets aan ze. Dus ik ben ook wel echt op mezelf aangewezen. Plus dat ik echt een einzelgänger ben hoor. Mijn vriend doet wel dingen zonder ons. Maar het liefst is hij ook gewoon met ons. En in de avonden hebben we ook wel tijd voor elkaar. Dan ligt ons zoontje lekker te slapen en dan hebben wij onze tijd. Als dit voor ons nu voldoening geeft dan is dat prima. Fijn dat je reageert, waardeer ik enorm! Heel naar om te horen dat jullie kindje gehandicapt is geraakt. Dat moet wel een hele zware tijd (geweest) zijn. Ik heb twee tantes die ook allebei een gehandicapt kindje hebben. Die zijn inmiddels al in de 20. Maar ik kan me zo voorstellen dat je dan echt wel tijd moet plannen. 1 tante haar relatie is er aan onder door gegaan en inmiddels huwelijk beëindigd., mede door dat je zo langs elkaar heen leeft. Verder vind ik het heel knap van je dat je gewoon lekker aan het werk bent en zo even jezelf kan zijn. Ik denk dat ik gewoon anders ben hier in.. misschien dat het nog komt... misschien ook niet. Ik vroeg me alleen af of er misschien vrouwen zijn die dat zo hebben. De gedachte dat ik hem bij iemand moet laten omdat ik even eruit kan... nee. Gek he? Naja dat help ik altijd al zo geroepen. Mijn zus is bijv 6 jaar ouder. Die werd op haar 20e moeder. Ik ben pas op mijn 33e moeder geworden. Zij moest echt veel inhalen wat zij heeft gemist.. en ik had juist. Ik hoef niet meer veel weg. Mijn vriend en ik waren voorheen altijd naar concerten, weekendjes weg of op lange reizen. Ik denk dat ik juist gewoon klaar ben met dat en echt geniet van thuis zijn. Sorry voor dit hele lange verhaal, haha.

Ik en mijn man waren ook zo lang bij elkaar voordat wij aan een kindje begonnen. Hij was denk ik zn. 2.5 maand oud toen ik met mijn schoonmoeder een middagje weg ging naar een musical. vond het heerlijk om even zonder hem te zijn maar daarna was ik ook weer blij om thuis te zijn. Ik denk ook echt dat het geen 'klagen' is van andere moeders maar als je altijd hebt kunnen gaan en staan waar je wilt dan is het niet zo gek dat je daar even aan moet wennen. Ondertussen is onze situatie erg veranderd en is ons kind gehandicapt geraakt en gaan wij bewust een keer per maand even met zijn 2en een avond weg om er daarna weer full time voor hem te zijn. Ik ben ook bewust blijven werken omdat ik ook Naomi wou zijn. en na maanden thuis te hebben gezeten was ik daar ook echt aan toe. Niks is slecht dus, als jij en je vriend er nu nog niet aan toe zijn dan hoeft het toch ook niet. en wie weet ben je er over een paar maanden wel eens aan toe.

Ja misschien komt het bij mij ook nog wel als hij misschien wat ouder is! Nu ik geen werk heb, hoef ik ook nergens verplicht naar toe. Maar ik geniet stiekem heel erg van dit leventje. Kan me voorstellen dat als je van elkaar verwijderd bent het elkaar ook goed doet. Maar als het niet hoeft dan liever gewoon niet. 🙈

Ik herken het wel, 4,5 maand na de geboorte ging ik weer aan het werk en toen was de kleine nooit langer dan een uur bij iemand anders geweest. Ik miste hem enorm toen ik weer ging werken, ik was de hele dag aan het appen met mijn moeder over hoe het met hem ging en of ze foto's wilde sturen. Een paar maanden later vond ik het juist heel fijn om af en toe aan het werk te zijn of een dagje voor mezelf te hebben. Ik had geen idee meer wie ik nou eigenlijk was, naast mama zijn. Af en toe even zonder kind zijn gaf me tijd om even bij te tanken en weer op te laden om weer de leukste mama van de wereld te zijn als ik hem weer ophaalde. Ik vind die 'vrije' dagdelen nu juist zo waardevol.