Ik herken mijzelf ook zeer in jouw verhaal. Ik heb een ontzettend lieve partner waar ik een zoontje mee heb maar door de dagelijkse sleur al een hele poos begin ik ook wel eens te twijfelen aan mijn gevoelens voor hem. Nou moet ik er wel bij zeggen dat wij al 5 jaar samen zijn met niets anders dan stress om ons heen en dat bijna 24/7 bij elkaar zijn. Ik heb ook nog altijd moeite met het balans vinden tussen moeder van vriendin van dochter van en dan ook nog eens tijd voor mezelf te nemen. Als je moeilijk met je partner er over kan praten de reden ervan daarbuiten gelaten schrijf eens in een brief naar hem toe hoe je je voelt wat je van de toekomst verwacht of zou willen zien. Ik heb ook vaker het gevoel in mijn relatie dat alles van mijn kant moet komen maar toch blijf ik hardnekkig zelf t initiatief tonen. Wat ik hiermee wil zeggen is als je de relatie toch een kans nog wilt geven trek je bv een keer een speciaal setje aan organiseer een speciaal avondje voor jou en je partner alleen thuis of weg je kan t zo gek maken als je zelf wilt. Toen mijzelf alles een keer teveel begon te worden en ik aan mijn gevoelens begon te twijfelen heb ik de kleine voor een nacht naar oma gebracht zijn we lekker gaan uit eten om de avond af te sluiten in paard en wagen door maastricht met warme chocomelk. Ik merk dat dit soort momentjes onze relatie altijd weer doet opleven.

Ik herken het wel erg.zelf mama van 2 kinderen 5 en 3 en zelf net 25 geworden. Vroeger ook elke dag bijna weg met vrienden en spanningen opzoeken en nu...stja sinds een maand dat een vriendin in de buurt waarmee ik wel een met de Kids ga wandelen of maar helaas niet meer als vroeger. Mis dat wel erg. En domme is dat ik nu voor het kleinste al nerveus word terwijl ik dit vroeger nooooooit had. Kan me der ook erg boos om maken. En denken ook vaker van als dit nog jaren moet....pfff en voel me ook dagelijks een oud wief en zeg regelmatig stief en een oud wief en nog niks weerd