Ook voor mij heel herkenbaar! Na 3 prachtige kinderen een cadeautje gekregen. Dacht ik. Een cadeau bleken er twee te zijn, en ook het woord cadeau mocht ik al snel veranderen. Na 12 weken kreeg ik een miskraam. Het begon met flinke buikpijn en persweeën. Wist ik veel dat dat echt een mini bevalling zou zijn! Ook ik heb ze opgevangen , in een mooi doosje gelegd en begraven. Het is nu zo'n 3 maanden geleden, maar toen ik de tekst boven je berichtje las werd ik gelijk weer erg emotioneel. Natuurlijk heb ik 3 gezonde kinderen, dat is vaak het enige wat ik van andere mensen hoor. Maar toch doet het pijn en vraag me af hoelang dat nog zo blijft...

Ik heb jammer genoeg ook een miskraam meegemaakt. We waren al een dikke 2 jaar aan het proberen om zwanger te worden.. Toen dat maar niet lukte, even een bezoekje gebracht aan de fertiliteitskliniek en daar bleek dat mijn man zijn sperma van lage kwaliteit was. Dan hebben we een IVF-poging gedaan, meer bepaald ICSI. Dat vond ik al heel zwaar, zowel mentaal als fysiek. Uiteindelijk bleek ik zwanger van ons eerste kindje. Vanaf het moment da tik het wist, 'voelde' ik het evolueren. Ik werd een karakter gewaar. Na wat rekenen en tellen zou ik 20 weken ver zijn op mijn grootmoeder zaliger haar verjaardag en zou mijn kleintje geboren worden onder het sterrenbeeld leeuw in augustus, daarom doopte ik hem als 'welpje' of leeuwtje'. Voor mij vielen alle stukken eindelijk op hun plaats. We waren zó gelukkig en konden niet wachten tot ik 12 weken was om het nieuws met onze familie te delen. Op kerstavond (maandag) of kerstdag (dinsdag) 'voelde' er iets anders. Mijn man deed het af als hormonen en een gezonde achterdochtigheid. Op vrijdag had ik een controle afspraak. Ik was net geen 10 weken ver. We waren zo gelukkig dat we ons kindje konden zien dat het belangrijkste ons niet onmiddellijk opviel: er was geen hartslag meer... Het voelde voor mij of de grond onder me openging en me opslokte. In samenspraak met de gynaecoloog werd er beslist om een curettage te doen. Ik had zo graag wat 'meer tijd' gehad om afscheid te nemen van ons klein wondertje, onze kleine jongen. (het is ons noot bevestigd geweest maar zo voelde ik het aan) Ik voelde me leeg en doodongelukkig toen ik weer op de kamer lag. Het heeft me een hele poos geduurd voor ik ook maar weer een fractie van mezelf was. Om me te helpen stelde mijn beste vriendin voor om er even tussenuit te gaan, zij en ik. Dus we gingen een weekje op vakantie in mei. Net m'n regels achter de rug dus gewoon genieten en veel praten, dat was nu net wat ik nodig had. Toen ik terugkwam begon alles wat meer op zijn plooi te vallen. Toen kwam juni er aan maar mijn regels waren al 2 dagen te laat. (ik ben normaal heel stipt). Ik heb de fertiliteitskliniek gebeld en ik mocht dezelfde dag nog bloed laten prikken. Ze hadden er wat vaart achter laten zetten en rond een uur of 3 's middags kreeg ik een telefoontje: "Proficiat mevrouw, u bent zwanger!. Al 7 weken ongeveer". Huh? Bleek dus dat mijn vorige regels innestelingsbloed was en oei, ik ben op vakantie geweest en heb nergens op gelet... Bij de 12 weken controle bleek alles perfect in orde en kregen we te horen dat we een zoon kregen. Het heeft echter geduurd tot ik ong 20 weken ver was dat ik echt begon te genieten van mijn zwangerschap. De schrik zat er goed in dat ons kindje ons weer zou afgenomen worden, zowel bij mij als mijn man. We hebben toen ingezien dat we niet verder konden zonder afscheid te nemen van ons eerste kindje. We hebben zelf een afscheidsceremonie opgezet en met ons tweetjes afscheid genomen van wat had kunnen zijn. Dat heeft me enorm geholpen en toen ben ik beginnen genieten van mijn zorgeloze zwangerschap: geen misselijkheid of grote fysieke ongemakken. Iedereen zei dat ik toen begon te stralen. Op 6 maart 2014 bevallen van onze zoon Declan. Ondertussen ben ik vorig jaar in augustus bevallen van een twee zoon, Ayden. En laat hij nu toch wel een leeuw zijn van sterrenbeeld zeker...

Hi, heb 2 miskramen gehad op vergelijkbare wijze ( geen kloppend hartje bij echo 10 weken en echo 8 weken), mijn lichaam gaf geen duidelijk signaal dat het mis was. en nu weer zwanger, inmiddels 13 weken. Een miskraam heeft een enorme impact en ik werd ook heel slecht voorbereid op de heftige redactie op de pillen om de miskraam af te vloeien. Al dat bloed en vreselijke pijn. Tweede keer heb ik direct gekozen voor een operatie. Want na gebruik van de pillen de eerste keer moest ik alsnog geopereerd worden. Het lijkt nu goed te gaan, maar pas na de 10e week durf ik beetje te ontspannen en te genieten van het idee. Goed dat je er over schrijft. De ene vrouw zal het als meer ingrijpend ervaren dan de ander. Ik kon het vrij snel accepteren, omdat, net zoals je schrijft, het kindje niet levensvatbaar was, er wS iets mis. Maar het maakt je onzeker over de toekomst als je nog geen kinderen hebt. Groetjes Bren

Het zou zo mijn verhaal kunnen zijn en wat een pijn en verdriet komt er bij kijken. Drie kwart jaar geleden had ik mijn tweede miskraam. Nog als ik eraan denk krijg ik de tranen in mijn ogen. Inmiddels ben ik 15 weken zwanger van ons derde kindje (vijfde zwangerschap). Ook ik heb getwijfeld of ik het nog wel een keer durfde, maar het verlangen naar een kindje was groter dan de angst voor de pijn en het verdriet. Langzamerhand begint mijn vertrouwen in dit wondertje toe te nemen en kan ik beetje bij beetje meer genieten van het zwanger zijn. Dapper dat je zo je verhaal opgeschreven hebt! Heel veel sterkte met verwerken en neem de tijd ervoor.