Hey lieve mama, dit stuk tekst uit jouw verhaal: " Juist door het verlies van onze zoon nam de angst toe. Angst op een wiegendood was zo groot. Ik kon niet genieten, was niet te genieten door prikkelbaarheid en zette mijn dochter altijd op de eerste plaats. Had ik honger? Eerst de baby verzorgen! Moest ik plassen? Eerst de baby! Wilde ik tijd voor mezelf? Dan vond ik mijzelf egoïstisch." Had ik zo zelf kunnen vertellen, 28 jaar geleden, toen onze tweede zoon werd geboren. Dit is een heel normaal gevoel na zo'n verlies. Ik vind het knap van je dat je hierover schrijft. Helaas was dit zo lang geleden wel heel anders: er rustte meer een taboe op. Het verlies van mijn eerste zoon is als een rode draad door mijn leven als moeder gegaan: ik ben nog steeds overbezorgd, zelfs nu de jongens 26 en 28 jaar oud zijn. Ik probeer het in te dammen en te verbergen, maar mijn kinderen begrijpen het gelukkig. Dank voor het delen van jouw verhaal en sterkte!❤️

Hey lieve mama,

Rouwen is zo pijnlijk en zo vol met dieptepunten maar het komt goed, mensen die dat tegen mij zeiden kon ik bij a vermoorden daar heb ik toch niks aan, aan de woorden het komt goed maar het is echt zo. Waar je eerst 24/7 in de put zit word het langzaam 23/7 enz. steeds meer kun je gaan genietrn van die kleine en rouwen heb je niet in de hand stop met het gevrn van commentaar aan jezelf. Jij mag er zijn, je rouw mag er zijn en vanzelf ga je meer genieten.

Elke avond kijk of mijn zoon ademt en als ik niet zijn dekent zie bewegen voel ik of hij nog ademt. Hij is bijna 3 maar om nog een kindje te verliezen dan m