Er zat bij ons 6,5 jaar tussen het moment van 'stoppen met de pil' en letterlijk ons kind in de armen hebben. Het was een zwaar traject (IUI, operatie cyste, burn-out en IVF). Het gekke was dat toen ik wist dat ik zwanger was, dat ik 'wist' dat het goed zat. Ik vond zwanger zijn niet leuk, maar had geen zorgen over dat het mis kon gaan. Onze dochter is nu bijna 9. Er komt geen tweede meer. Alles waar we doorheen gegaan zijn, verdween op een gegeven moment naar de achtergrond. Het enige waar ik me wel eens druk over maak, is de kwetsbaarheid die he hebt als ouders van een enig kind...aan de andere kant: we zijn echt een drie-eenheid.