Vreselijk! Maar als ik je blog zo lees druipt het oordeel er ook van af; neem zelf ook even een stap terug en ga bij jezelf na of je advies zou willen van iemand die je zo veroordeelt? Wat denk ik ook belangrijk is; hoe schrijnend is de situatie echt? Er is een grens aan 'zij doen ook maar wat' en de situatie die je beschrijft vind ik wel op het randje; maar dat is moeilijk in te schatten omdat je niet echt subjectief schrijft. Ik begrijp je frustratie maar als je echt wil proberen om invloed uit te oefenen voor dit kindje probeer de klaagzang van de ouders dan ook te zien als een schreeuw om hulp van hun kant. Één waar ze zich waarschijnlijk niet bewust van zijn. Dit soort situaties ontstaat eigenlijk bijna altijd uit onmacht en onwetendheid. De ouders staan onder spanning en daarom willen ze jou advies ook niet aanhoren als het te veroordelend is. Probeer advies vanuit je eigen ervaring te geven. Bijvoorbeeld: ik merk dat mijn kinderen altijd helemaal opbloeien als ik hen aandacht geef. Dat ze ook beter luisteren als ik vaker leuke dingen met ze doe. Of: ik gaf ze altijd ..... te eten dat ging er altijd in. Probeer ook vragen te stellen; maar ook dat uitkijken dat het niet veroordelend is; Hoe denk je dat het komt is daar een goed voorbeeld van: je denkt interesse te tonen maar de ander voelt zich direct aangevallen! Probeer de vragen zo te formuleren dat de ander zelf over zijn situatie gaat nadenken en tot andere manieren komt, of probeer er naar te sturen dat ze hulp vraagt bij de huisarts of het consultatiebureau. Nogmaals ze zullen dit niet laten merken maar zitten waarschijnlijk ook met de handen in het haar: het vele wegbrengen van het kind is ook vluchtgedrag. Het is niet makkelijk maar probeer in je achterhoofd te houden dat de ouders net zoveel hulp nodig hebben als het kind alleen dan kun je iets voor het kind betekenen. Tot slot denk ik dat je voor jezelf moet afwegen tot hoever de situatie rijkt tot hun doen ook maar wat. Je kunt je zorg altijd uitspreken bij hulpverleningsinstanties, je kunt daar ook om advies vragen. Nu is het misschien nog acceptabel maar dat vingers tikken met lepels vind ik al een signaal dat het wel eens uit de hand kan lopen als dit zo door blijft gaan! Ook andere zaken die je beschrijft klinken als verwaarlozing en het kind kan daar echt emotionele schade door oplopen. Situaties lopen soms ook juist uit de hand omdat wij in Nederland elkaar ook wel eens wat te veel in de waarde laten en daardoor de hulpbehoefte uit het oog verliezen. Maar dat is niet in te schatten nav een blog; het is natuurlijk ook een uitvergroting en misschien is het wel wat minder schrijnend dan je hier schrijft? Succes en veel sterkte!

Heel leuk zulke moeders. Verder zegt ik er ook maar niet te veel over :)

Ik snap je helemaal en het is lastig om je mond te houden. Uiteindelijk wil je gewoon het beste voor dat kindje. Misschien dat ik teveel bezig ben met of ik het wel goed doe, en dat is dan ook weer niet goed. Maar ik denk beter zo, dan het zooitje zomaar wat van de betreffende klaagmoeder.