Oh ik herken je verhaal ergens! Ik werd rond de middag ingeleid, en om 20:00 had ik regelmatige weeën, dit gezegd bij de controle van elke paar uur. Nee dit konden nog geen weeën zijn, want dit was te kort na het inleiden. Ik gevraagd of ze toch even wilde kijken: Nee. We zien op de ctg geen weeën activiteit dus nix aan de hand en je bent nog veel te grappig om weeën te kunnen hebben. Heh!?? Naja ok... Dan ga ik maar weer naar de kamer. Vervolgens wist ik niet meer waar ik het zoeken moest, maar ik zei niets. Uiteindelijk moest ik DRINGEND naar de wc! Maar er kwam niets, behalve wat bloed ineens. Dus ik om !!!! 00:30 !!!! strompelend mijn dossier gehaald en naar de verloskamer en gezegd dat ik NU een controle wil om te kijken of ik al iets ontsluiting heb. Nou dat geloof ik niet zei ze nog. Ga maar liggen. Even halve minuut gewacht want kon mijn been even niet omhoog krijgen, toen lag ik eindelijk. Nou dan zullen we eens even kijken: Oh shit daar hoef ik niets meer te kijken ik zie het hoofdje al! 3x persen en m'n dochtertje was geboren om 00:38!!

Jeetje wat lastig! Zo oneerlijk. Fouten maken is menselijk wordt er snel gezegt vind ik. Maar dit blijft jou je hele leven bij.. Ik lees her met tranen in mijn ogen, wat vreslijk om dit alleen te moeten meemaken.. Je bent een sterke mama 🥺🤍

Jeetje zeg.. Ik blijf het zeggen inderdaad, luister naar je lichaam hoe moeilijk t kan zijn

Er worden helaas nog veel fouten gemaakt in de zorg. Zelf ben ik mijn kindje hierdoor verloren 😢 Op vrijdag en maandag bij de verloskundige en op dinsdag en woensdag bij gynaecologen aangegeven dat ik zo’n buikpijn had. Zonder een wedervraag of wat dan ook werd er gezegd dat het mijn darmen waren; zowel door verloskundige als gynaecologen. Volgens hen horen darmkrampen en buikpijn nu eenmaal bij zwanger zijn. Dinsdagnacht kon ik door de buikpijn niet eens meer in bed liggen. Ik heb de hele nacht op de bank gezeten. Woensdag werd mijn buikpijn, na flink aandringen van onze kant, dan toch serieus genomen en werd er bloed- en urineonderzoek gedaan. Om 17.30u zou ik met het ziekenhuis bellen voor de uitslag. Uiteindelijk werd ik om 17.00u gebeld of ik direct terug kon komen naar het ziekenhuis, ik had een hele ernstige blaasontsteking. In mijn urine waren meer dan 10.000 bacteriën per milliliter aangetroffen en ook in mijn bloed was een duidelijk ontstekingsbeeld te zien. Ik moest zo snel mogelijk beginnen met de antibiotica dus moest deze bij de apotheek van het ziekenhuis op gaan halen. Uiteindelijk zijn die avond de weeën begonnen en die nacht de vliezen gebroken; beide als gevolg van de blaasontsteking. Dit heeft mijn kindje niet overleefd, ik was 14 weken zwanger… In verband met een grote kans op bloedingen moest ik in het ziekenhuis bevallen. Omdat de weeën een paar uur na het breken van de vliezen weer wegtrokken zou de bevalling ingeleid worden, dit werd gepland voor de zaterdag. Op donderdagavond kreeg ik echter al hevige buikpijn. In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat de pijn door de blaasontsteking veroorzaakt werd en ik weer naar huis moest. Ik kreeg naproxen en oxycodon en moest vertrekken. Uiteindelijk op flink aandringen, bijna dwingen, van onze kant mocht ik toch blijven. Heel de nacht geen gynaecoloog gezien want ja, ik lag een bed op de verloskamers bezet te houden met een blaasontsteking… Vrijdagochtend rond 8 uur ben ik bevallen. Alleen, op het toilet. Niemand van geliefden in de buurt want er mocht niemand blijven slapen bij een blaasontsteking. En geen personeel van het ziekenhuis. Zelfs op mijn belletje werd niet gereageerd, ik had tenslotte maar een blaasontsteking dus kon wel even wachten…. Uiteindelijk ben ik, nadat ik bevallen was, in paniek de gang op gerend en heb staan schreeuwen dat ik hulp nodig had. Dit alles heeft gezorgd ervoor dat ik met flink wat trauma’s bij een psycholoog loop. Het is nu precies 7 weken geleden. Of ik ooit nog zwanger durf te worden? Ik weet het niet 😔