Dank je

Een onvervulde kinderwens blijft naar. Ook al heb je al wel kinderen. Er blijft iets niet af denk ik..... Ik ben er nu absoluut niet aan toe om afstand te doen van mijn vriezerkindjes. Maar als er ooit een dag komt dat het wel goed voelt, wil ik niet dat ze in de prullebak terrecht komen. Dan gaan ze naar de wetenschap en misschien kunnen ze dan er nog wat van leren. Misschien dat ik op die manier een ander een beetje kan helpen. En misschien ooit.... als mijn lijf toch besluit om wel volledig te herstellen.......de tijd zal het leren. Jullie ook veel geluk ☺

Uit verveling ben ik blogs aan het bekijken en sommige lees ik ook. Jouw blog heb ik dus helemaal gelezen. Jeetje, wat heftig. Ik heb je eerdere blogs helemaal niet gelezen dus ik weet ook niet wat er allemaal aan de hand is en hoe erg het allemaal is. Ik heb 2 oudere kinderen en na de tweede heb ik mijzelf toen ik 31 was, laten steriliseren. Na een paar jaar gescheiden te zijn geweest van hun vader, heb ik een hele leuke man ontmoet zonder kinderen. Een hele leuke man die ook super leuk was met kinderen. In het begin wuifde ik het idee weg maar op een gegeven moment kwam het gesprek op de conclusie: het is nu of nooit. Een hersteloperatie doen ze tot 37 jaar en ik was 42. De enige mogelijkheid was dus ivf. Poging 1 was meteen raak en nu zijn wij de super gelukkige ouders van een stuiterbal van bijna 5 jaar! Daarna heb ik nog 3 ivf-pogingen gedaan maar die zijn allemaal mislukt. Onze wereld stortte in. Voor mij heel even. Ik ging op zoek naar een eiceldonor. Dat was dus niet zo makkelijk en zo kwamen we op een gegeven moment op de wachtlijst in Brussel terecht. Toen ik bericht kreeg dat het zo ver was, dat we voor gesprek mochten komen maar dat we er rekening mee moesten houden dat het nog wel 1,5 jaar zou kunnen duren, zijn we met pijn in ons hart afgehaakt. Afgezien het feit dat ik dan ongeveer 47 zou zijn als het allemaal zou lukken en ik een kindje op de wereld zou kunnen zetten, vonden wij het leeftijdsverschil met ons kindje te groot worden. Het leek ons juist voor hem heel leuk om een leeftijdsgenootje te hebben waar hij echt mee op kan groeien. Hij heeft een grote broer en zus die helemaal verliefd op onze kleine man zijn maar het is toch anders...Over 5 jaar zijn zij waarschijnlijk het huis uit. Die droom hebben we dus moeten opgeven. Ik heb het er soms heel moeilijk mee maar troost mijzelf dan met de gedachte dat wij gezegend zijn met drie gezonde kinderen! Er zijn genoeg mensen die dat helaas niet kunnen zeggen.... Ik vond het wel lastig om te lezen wat je schrijft over 'cyro's wegdoen' ... Ik zie het als 'liggend goud' .... Ik had er zo veel voor over gehad om die van je over te mogen nemen, bij wijze van spreken....Snap je wat ik bedoel? Maar je man heeft gelijk in wat hij zegt. En blijkbaar voelt het voor jou ook zo. Gelukkig zitten jullie op één lijn en kost dit ook niet nog eens je relatie! En toch heerlijk dat je toch kindjes om je heen hebt! Ik ben ook gastouder en geniet van al dat leven in de brouwerij! Veel geluk!

Heftig.... Sterkte.... Begrijp enigszins hoe je je voelt....