En weten dat je onderdeel bent van een community, buren hebt die in noodsituaties een groot team vormen, is de mooie kant van deze medaille :)

Ook dat kan ik me goed voorstellen. Het onveilige gevoel.

Als de buurvrouw die de armen door de reling stak om je meisje te steunen, krijg ik hier nog steeds kippenvel van. Al weet ik zeker dat het hoe dan ook goed was gekomen; jij had de draagdoek goed vast, ik steunde haar goed. Een windvlaag kon echt niet zomaar iets doen zo, en zij had al enorm goed door dat ze rustig moest blijven. Ja, de vluchtwegen zijn nu gelukkig wel in orde, maar zoiets raak je niet snel meer kwijt. Aan de andere kant: wat ontzettend mooi was het, om mee te maken hoeveel mensen er voor elkaar waren die nacht. Het is naar om mee te maken, maar we hebben hier gelukkig buren waar we op kunnen rekenen.

pfff wat een ervaring. Eentje die niemand mee wil maken. Wat dapper dat je man naar beneden sprong. Het is waar dat was de veiligheid voor jullie baby en de andere kinderen. Wat een geluk dat er geen gewonden gevallen zijn, als ik het goed begrijp. Wel heel raar dat er geen trap tot aan de begane grond was. Nu gelukkig wel. Ik kan me heel goed voorstellen dat je nog steeds momenten hebt waar je bang bent. Dat heb ik ook als we thuis komen en ik ben vergeten de lichten aan te doen. Er is 5 jaar geleden ingebroken en nog steeds ben ik voorzichtig als we langer weg zijn geweest of als we de lampen niet aangedaan hebben als het vroeg donker is. Laatst was dat ook zo en ik vroeg of mijn man de achterdeur alleen wilde openmaken.