Duidelijk geschreven door een moeder die haar zoon goed kent en goed wil opvoeden, dikke pluim mam!!! Ieder z'n eigen ideeen en opvattingen, maar dit zou ook mijn opvoedkunde kunnen zijn.

Ik vind dat je helemaal gelijk hebt, het is JOU kind en laat die boze bemoeials maar, jou kind jou beslissing !

Ik ben ook zo. Mijn zoontje kan ook soms drama maken, hij is ook 2! Hij is heel erg nieuwschierig en absoluut niet bang, zo waren we een keer naar een kinderboerderij geweest. Naast het hek van de uitgang zat zijn vriendje te spelen met bladeren, ik zeg tegen hem ga ook maar eens kijken. Raad wat gebeurd..... zoonlief rent zo snel hij kan naar de uitgang, pakt de klink vast en daar gaat hij lachend verder rennen, dus ik "ren" hem achterna en pak hem bij het handje, zet hem een en al krijsend en huilend in de kinderwagen en spreek hem ernstig toe nadat ik hem vast heb kunnen zetten in zijn worstel pogingen er toch uit te komen. Nadat ik hem aangesproken had werd hij nog giftiger en schreeuwde nog harder dan hij al deed. Nu moet ik ong. 1 km lopen naar de auto vanaf de dieren, ik gaf hem geen aandacht en praatte gewoon met die vriendin van me, schreeuwend kind nog in de wagen voortduwend. Mensen lopen langs ons af en kijken me vragend aan waarop ik het niet kan laten om die mensen aandacht te geven dus ik zeg " hallo" en ineens zien ze mij ook! Na 6 minuten zoiets was het dan ook weer stil.... Hij snikte nog wat na en ja hoor daar kwam het...... " mama, appel eten" Keer op keer vermoeiend, maar ik doe het voor zijn en mijn bestwil. Ik heb geen zin om telkens eens discussie aan te gaan met een mannetje wat net 2 is en nog niet praat. Door zon aanpak die mijn man en ik hanteren blijft hij bij anderen bijvoorbeeld van de spullen af die op tafel staan en op de grond staan. Terwijl als ik sommige moeders zie, nee schatje mag niet, (toch er aan zitte ) wat zei mam nou (toch weer aanraken) en nog steeds zit ze op afstand en zegt( moet ik tot 3 tellen) kind ziet de uitdaging en gaat een stapje verder waarop de moeder nogmaals waarschuwt dat ze tot 3 telt en nog steeds op afstand zit. Wij zouden bij waarschuwing 1 naar hem toegegaan zijn en zijn neergehurkt en hebben gezegd dat hij niet aan spulletjes van anderen mag komen en alleen met de ogen mag kijken. Bij de 2de waarschuwing doen we hetzelfde en zeggen hem erbij dat het niet nodig is voor papa en mama om boos te worden en er voldoende speelgoed ligt en dat als hij het nog 1x doet hij op de gang in de hoek gaat zitten. Waarschuwing 3 komt eraan, ik pak mijn zoon op en zet hem op de gang waarbij ik hem uitleg wäarom, en herhaal waarschuwing 1 en 2. Daar begint het theater, stampen, gillen, en krijsen alsof er iemand geslacht word. Ik laat hem gaan, en reageer niet, hij blijft wel op de gang en zolang ik geen gekke dingen hoor ga ik niet kijken. Na aantal minuten is het weer stil... Soms als ik dan ga kijkrn begint het spektakel opnieuw en loop ik weer weg. Terwijl hij soms direct snapt dat het zo niet de bedoeling is en omarmt me dan. Opvoeding is een kunst, sinds de generatie na mij (valt me op) hebben veel kinderen geen respect voor hun ouders niet en anderen niet. Dat wil ik dus echt niet hebben in mijn huis!

Ge-wel-dig! Toevallig laatst nog in de supermarkt een mevrouw die even wilde vertellen tegen een andere mama,dat ze haar zoontje toch wel gewoon dat broodje kon geven. Ze vond de opvoedtechniek van mama uiterst slecht... Ben blij dat het mij nog niet is gebeurd,denk niet dat ik zo beschaafd kan blijven haha