Ik was 22 toen mijn oudste werd geboren. We waren net een jaar ervoor getrouwd, we hadden een appartement gekocht en we wilden dolgraag jong ouders worden. Mijn moeder was ook jong toen ze mijn zus kreeg. Dat leek mij geweldig. Ook omdat onze ouders er dan nog volop van konden genieten (en had ik nog een opa en oma en mijn man nog 2 oma's). Dat het ook direct lukte was een enorme verrassing, want wij hadden ons echt wel ingesteld op een jaar ivm dat ik jaren aan de pil was geweest en dat is wat je vaak hoort. Zoals jij zegt: een zegen. Na 3 jaar en 17 dagen werd onze tweede kanjer geboren. Ik was toen 25 jaar. Inmiddels is mijn oudste 15 jaar en de jongste dus 12, beide op de middelbare school. Ik ben nog altijd blij en dankbaar dat het ons was gegund dat wij jong ouders mochten worden. Het was en is zeker niet altijd makkelijk, maar dat is het ook niet wanneer je (wat) ouder bent.

Wat mooi om te lezen! Bedankt voor je reactie. Ik merkte zelfs al het verschil in zwangerschap van de eerste en de tweede en ik was begin 20 bij beide! Wat je zegt je staat nu heel anders in het leven, maar spijt? Zeker niet. Ben hartstikke dankbaar en had dit echt voor geen goud willen missen.

Ik ben 39 en begin oktober bevallen van mijn zesde kindje. De eerste is geboren toen ik 21 was. Beuste keuze, had een vaste baan en relatie. Achteraf was ik toch wel heel jong nog , sta nu heel anders in het leven. Alleen lichamelijk was het toen wel makkelijker. Had nergens last van en hele fijne zwangerschappen gehad. De zwangerschap vanaf eind twintig waren zeker pittiger . Maar spijt heb ik van geen enkele zwangerschap gehad :)

Hi, bedankt voor je reactie! Ik vraag het mijzelf wel eens af of ik te jong was met 20 jaar. Inderdaad iets wat we ons wellicht allemaal afvragen! Neemt absoluut niet weg dat ik enorm dankbaar ben voor mijn kinderen. Zoals ik in de laatste alinea aangaf kijk ik inderdaad niet meer naar het verleden, maar naar de toekomst.