18 jaar geleden heb ik al in veel mindere maten geleerd dat ook verdriet een plek(je) mag hebben. De vriend die ik toen had maakte het heel plotseling uit. Dat verdriet van toen en die ervaring helpen mij nu om mijn emoties te (h)erkennen. Zo'n rot dag als jij toen heb gehad heb ik juist deze week achter de rug. Vaderdag, verjaardag van zoonlief en mijzelf. Wat zou ik die laatste verjaardag het liefste hebben over geslagen en heel ver weggestopt hebben. Gatsiedarriejakkiebah wat een rot week. Ik ben blij dat die nu over is. Maar het helpt niets om het over te slaan. Rotdagen zijn er en ik zie wel hoe ik er door kom. Maar ik zal er wel doorkomen. Iedereen heeft haar of zijn eigen manier en tijd van rouwen bij je gevoel blijven en stil staan bij je verdriet is naar mijn mening de beste manier. Iemand missen zal je altijd doen denk ik. Ik houd mijzelf voor om mijn tijd te nemen hiervoor. Heel veel sterkte, succes en troost bij het nog beter leren kennen van jezelf. Komt tijd komt raad. Houd van jezelf!

Ja zo ver was ik gelukkig al. En nu de volgende stap. Niet meer hetgevoel hebben dat ik op dat soort dagen opgesloten zit in een ander

Rouwverwerking heeft tijd nodig, wees niet te hard boor jezelf. Downdagen zijn heel kut, maar ze mogen er zijn. Sterkte ?