Heel herkenbaar! Veel sterkte en echt, het komt goed.

Bedankt voor het delen❤️

I feel you. Veel innerlijk werk doen, door het verdriet heen, janken als een malle. Schrijven helpt me soms. En hopelijk ooit therapie. Er zit helaas geen tijd op dit soort dingen. Ik ben door mijzelf altijd geneigd om te zeggen 'wat is er van vroeger dat je nu zo vast houdt, dat dit de emmer is die over blijft lopen?' En tegen jezelf vechten werkt gewoon niet. Liefdevol naar jezelf kijken en jezelf toestaan die gevoelens te hebben. En door de shit heen werken wáár je zoveel gevoelens over hebt. Welke gedachte(s) maken dat de pijn zo intens is. Is die gedachte/zijn die gedachten kloppend? Superveel succes en sterkte, lieve mama. Je hoeft niet tegen jezelf te vechten. Je pijn mag zijn, pijn kost moeizaam veel energie, overleven kost moeizaam veel energie. Soms is uit je bed komen al een overwinning. Je lichaam houdt alles vast en dat komt er nu uit. Omdat het veilig is, omdat je kleine grote spruit naar school gaat. Dus er is ruimte om te klappen want S is niet in de buurt om het te zien. Het is dood fucking eng om ineens je liefde en leven en waar je zo hard voor gevochten hebt af te moeten geven. Geen controle meer te hebben en te vertrouwen op andere mensen, dat ze je grut eerlijk en liefdevol behandelen. Het is moeilijk. Het is écht moeilijk.