Wij zijn met 8 vriendinnen waarvan een gedeelte kinderen heeft, waaronder ik zelf. Alle vriendinnen, wel of geen kinderen, gaan nog steeds met elkaar om en we zijn misschien nog wel hechter dan voorheen.. natuurlijk vergt het aanpassingsvermogen en begrip voor de situatie maar juist het feit dat iedereen in een andere fase zit maakt dat de gesprekken leuker zijn! De ene vriendin is aan het daten, de ander plant een bruiloft weer een ander is zwanger.. allemaal mijlpalen die we gelukkig met elkaar beleven!! Ik vind het erg spijtig om te horen dat jij dit niet zo hebt ervaren.. maar dan waren het ook geen echte vrienden!

Wij waren toen 27 en 30 (nu 30 en 33) dus grote kans inderdaad dat dat veel doet, iedereen zit in een andere fase. Maar in mijn ogen is het geven en nemen.. Helaas

Ik en mijn beste vriendin kwamen in eerste instantie weer bij elkaar door onze eerste zwangerschappen. Na zo'n 2,5 jaar nam zij ook 'afstand' haar reden was dat ze het gevoel had dat er iets was en ik wilde niet zeggen wat. Na 2x al door het stof te moeten gaan om te zweren dat er niks was was het voor mij de 3e keer wel genoeg ook. Ze wist niet wat dat 'iets' was maar haar gevoel zei het en waarom zou dat gevoel fout zijn. Ik heb mijn excuses aangeboden dat ze dat gevoel krijgt want kan er verder weinig mee. Niet onze eerste keer. Ik was in het begin zooi kwaad en verdrietig tegelijk en na 3 jaar kan ik zeker wel zeggen; ik mis je gewoon!

Het ligt denk ik ook aan de levensfase waarin je zit. 1 van mijn beste vriendinnen kreeg een kindje. Als eerste. Ik had toen nog geen actieve kinderwens, en dat het contact wat minder werd had ik alle begrip voor. 2 jaar later was ik de enige van mijn vriendinnen zonder kids en zelf klapperende eierstokken. Maar altijd zijn we vrienden gebleven en ben ik interesse blijven tonen. Gek genoeg zien we elkaar het minst nu we allemaal kinderen hebben ? maar dat is prima. Als ik ze nodig heb kan ik ze bellen en dan staan ze er. En andersom :) Maar het is wel een keuze denk ik..