Mamaplaats-persoonlijk-verhaal-De-geboorte-van-onze-zoon-met-macrosomie bavalling baby

Beeld: Lisanne

Ze zeiden: ‘Grote baby’s zorgen voor zware bevallingen’ – maar dit gebeurde er echt

Author Picture

38 weken zwanger, een baby van ruim 4 kilo, gebroken vliezen en een bevalling die letterlijk in een stroomversnelling ging. Wat er daarna gebeurde, had Lisanne nooit durven dromen: een prachtbevalling van anderhalf uur – zónder interventies en zonder complicaties. Voor alle moeders met een ‘grote baby’: lees dit!

De geboorte van onze zoon met macrosomie

Natuurlijk, snel en krachtig – hoe alles is gegaan zoals het moest zijn.

“Tijdens mijn zwangerschap ben ik tot het einde toe in beweging gebleven. Ik ging er dagelijks op uit met mijn dochter van 2 jaar en probeerde mijn lichaam sterk en soepel te houden. Soms iets te enthousiast, want dan kon ik ’s nachts amper meer uit bed komen en deed alles pijn omdat ik mezelf had overbelast. Daarnaast at ik vanaf ongeveer week 34 elke dag een paar dadels – ik had gelezen dat dat zou kunnen helpen bij een vlottere bevalling. Ik at ze namelijk ook tijdens de zwangerschap van mijn dochter, en het voelde goed om alles te proberen zodat ik tijdig zou bevallen en niet alsnog ingeleid hoefde te worden.

Op 9 april 2025, toen ik 37+5 weken zwanger was, werd ik rond 06.00 uur wakker van vochtverlies. Ik verloor ook al twee dagen stukjes slijmprop, dus ik dacht: ach, dit is vast waterige afscheiding, waar veel vrouwen mee te maken hebben aan het einde van de zwangerschap. Ik deed voor de zekerheid een verbandje in, maar ik verloor niets meer. Het zal wel vals alarm geweest zijn, dacht ik. Later die dag ging ik nog met mijn dochter op bezoek bij mijn moeder – een halfuur rijden – alsof er niets was gebeurd.

De volgende dag gebeurde precies hetzelfde: ik werd wakker en dit keer lekte er echt wel meer vocht. Dit moesten haast wel mijn vliezen zijn. Ik belde het ziekenhuis om te vragen wat ik moest doen. Ik had die dag al een afspraak om 11.00 uur, dus ik mocht afwachten tot dan. Gelukkig was het de vrije dag van mijn man, dus hij en onze dochter konden ook mee. Voor de zekerheid had ik de vluchtkoffer meegenomen in de auto.

Ik moest op mijn hand blazen en toen zag ze inderdaad dat er druppeltjes vruchtwater lekte. Aangezien mijn vliezen achteraf dus al meer dan 24 uur gebroken waren, werd er gelijk een swap afgenomen om te kijken of ik geen streptokokkeninfectie had. Ik vroeg of ze mijn ontsluiting kon checken, en wat bleek: ik had al 3 cm ontsluiting. Ze heeft me gelijk gestript in de hoop dat dit nog even een extra zetje kon geven. Ook moest ik aan het CTG om te kijken of de hartslag van onze zoon nog goed was. Die was gelukkig in orde, net als de uitslag van de streptokokken.

Er werd een plan gemaakt: ik mocht die dag, op mijn verzoek, nog terug naar huis, aangezien alles er goed uitzag. Hier was ik heel blij mee. Indien er ’s nachts niets zou gebeuren, moest ik mij op 11 april om 07.50 uur melden voor toch een inleiding. Gelukkig hoefde ik dan geen ballon meer en zouden ze gelijk mijn vliezen kunnen breken, aangezien ik al ontsluiting had.

Terug thuis begon ik gelijk van alles te doen wat ik nog gedaan wilde hebben: alle was wegwerken, boodschappen bestellen, stofzuigen, dweilen – alles moest klaar zijn.

Lisanne

Lees verder onder de advertentie

Terug thuis begon ik gelijk van alles te doen wat ik nog gedaan wilde hebben: alle was wegwerken, boodschappen bestellen (dat doen we normaal niet, maar ik had geen zin meer om nog op pad te gaan), stofzuigen, dweilen – alles moest klaar zijn, zodat ik daarna rust in mijn hoofd had om de bevalling af te wachten. Onze dochter werd die middag alvast opgehaald om te logeren.

Het was heel raar om te weten dat je uiterlijk de volgende dag zou gaan bevallen. Mijn vader kwam ’s avonds nog even op de koffie om mij nog een laatste keer te zien voor de kleine kwam. Daarna probeerde ik op tijd te gaan slapen, maar ik was erg onrustig. Ik moest elk kwartier uit bed om te plassen, en toen ik eindelijk een uurtje sliep, werd ik tegen 01.00 uur wakker omdat mijn vliezen volledig waren gebroken. Alles was nat. Ik stapte uit bed en je hoorde het op de grond stromen. Ik ben naar beneden gegaan en onder de douche gestapt. Nadien begon mijn lichaam te shaken van de spanning – of omdat mijn lichaam wist dat het nu ging gebeuren. Ik belde het ziekenhuis op, want ik moest bellen als mijn vliezen volledig braken. Ik mocht gelijk komen of nog even afwachten tot de weeën begonnen. Ik koos ervoor om even te wachten, maar toen ik de telefoon ophing, kwamen de weeën al gelijk op gang. Ik pakte snel de weeëntimer erbij en ze kwamen direct om de drie minuten. Mijn man kwam naar beneden omdat hij het had gehoord. We besloten toch maar gelijk naar het ziekenhuis te vertrekken, aangezien de bevalling van onze dochter ook vrij snel verliep – en het dit keer nog wel veel sneller zou kunnen gaan.

Het was een kwartiertje rijden. Rond 01.45 uur kwamen we aan bij het ziekenhuis. Mijn man zette mij af bij de spoedingang en ging ondertussen vlug de auto parkeren. Ik liep naar binnen en kreeg een kamer aangewezen. Dit was het moment dat ik me weer realiseerde waar ik aan begonnen was. Ik vond de weeën al niet meer leuk, maar ik bleef ze staand opvangen, leunend op het bed. Toen kwam er een verpleegkundige binnen, en dit bleek een bekende van ons te zijn. Ze vroeg of ik het goed vond dat ze erbij was, of dat ik liever iemand anders had. Ik vond het helemaal prima dat ze erbij was.

Ik kreeg uit voorzorg, omdat ik medisch ben, een infuus aangeprikt en mijn ontsluiting werd gecheckt. Tot ieders verbazing zat ik al op 7 cm! Dit was waarschijnlijk rond 02.00 uur.

De arts zei: “We komen over twee uur nog eens kijken hoe het ervoor staat. Maar als je eerder iets merkt, moet je het zeggen.” Ik dacht: die is gek, nog twee uur?! Ik dacht bij mezelf: ik roep je over een halfuur wel terug, want dit gaat geen uren meer duren. 😂

Lees verder onder de advertentie

Ik dacht: die is gek, nog twee uur?! En dacht bij mezelf: ik roep je over een halfuur wel terug, want dit gaat geen uren meer duren.

Lisanne

Ik werd onder de douche geholpen, want dat leek me wel fijn. Ik dacht: wellicht helpt het warme water iets. Het duurde niet lang of ik lag voorovergebogen onder de douche. De weeën waren mega-intens en ik wist me geen raad meer. En toen ineens riep ik: “HIJ MOET ER NU UIT!” Verbaasd van mezelf dat ik dat riep, kwamen ze allemaal de kamer in. Ik werd op bed geholpen – en ja hoor: volledige ontsluiting. Ik raakte een beetje in paniek omdat het allemaal zo snel ging en mijn hoofd het niet kon bijbenen. De weeën waren zo intens en dan moest ik ook nog gaan persen. Om 02.27 uur begon ik met persen en na 7 minuten, om 02.34 uur, is onze zoon geboren.

Hij huilde gelijk en bleef het eerste uur bij mij liggen. Er werd oxytocine in het infuus gedaan zodat de placenta loskwam. Die was er met tien minuten ook uit. Ik ben maar 100 ml bloed verloren, wat heel weinig is.

In het eerste halfuur heeft hij gelijk aan de borst gedronken, wat heel goed ging. En tot mijn verbazing had ik enkel een schaafwondje dat niet gehecht hoefde te worden.

Net geboren baby voetje
Lees ook

Hoe kan ik mijn bevalling op een natuurlijke manier opwekken?

Na een uur werden er foto’s genomen van hem en de placenta. Ik wilde namelijk een halve lotus (dus dat de navelstreng pas doorgeknipt wordt nadat de placenta eruit is).

Nadien werd de navelstreng doorgeknipt en werd hij gemeten en gewogen. Dat hij groot was, dat klopte: 4120 gram en 52 cm bij precies 38 weken. We moesten daarom 12 uur blijven om zijn glucose te meten, en ook vanwege de langdurig gebroken vliezen.

Door de enorm snelle bevalling van 1,5 uur had ik wel heel erge naweeën. Vooral bij elke voeding lag ik te puffen alsof ik nogmaals aan het bevallen was. Gelukkig werd dit na twee dagen beter.

Natuurlijk, snel en krachtig – zo wil ik mijn bevalling omschrijven. Ik kijk terug op een droombevalling waarin al mijn wensen zijn vervuld: de halve lotus, het gouden eerste uur, geen complicaties of medische interventies, weinig bloedverlies, geen inleiding, en ook heel fijn dat we wisten dat het ging gebeuren, zodat onze dochter al tijdig was opgehaald. Anders hadden we wellicht het ziekenhuis niet gehaald.

Voor alle mama’s die ook te horen kregen dat ze een grote baby verwachten ik hoop dat mijn positieve ervaring jullie gerust kan stellen en heb vertrouwen in je lichaam.”

Dit is een verhaal van Lisannehorssen2001

OOK INTERESSANT

Bekijk alles

Persoonlijk

Hebben jullie enig idee wat jullie overhoop gehaald hebben?!!!