”DEEL 2: 13 november 2021”

”*Tijdens dit moment had ik echt last van de hoeveelheid slaapmiddel en het slaaptekort. Ik heb zitten vechten tegen de slaap. Sommige stukken kunnen dus niet helemaal accuraat zijn.

De verpleegkundige staat links van me, ze is druk in de weer met spullen klaarleggen en pakken. De arts vraagt haar om het een en ander aan te geven, maar ik krijg het allemaal niet mee. De schok van hoe snel Henry ter wereld is gekomen gaat nog steeds door me heen. Onze frummel is er, na 1 keer persen en 2 keer zuchten, ik krijg hem direct bij me. Onvoorbereid op wat ik te zien krijg, kijk ik voorzichtig naar het kleine wondertje wat bloot, onder een handdoek bij me ligt. Liefde stroomt door mijn lichaam, maar ook schrik. Tegen Marcel zeg ik direct de andere kant op te kijken. Henry is geen “gaaf” baby’tje meer. Hij is wonderschoon, maar door gebrek aan vruchtwater is zijn huidje al beschadigd en erg teer. Angst overvalt me, wat als hij scheurt of breekt? Wat als de handdoek blijft plakken.

01:26 vraagt Marcel aan de arts hoeveel ouders hij mag bellen. Allebei onze ouders zijn nog steeds gelukkig getrouwd, dus we hoeven “maar” 2 sets te bellen. Maar zowel Marcel als ik zouden in zo’n situatie geen onderscheid kunnen maken. In eerste instantie, toen we er nog vanuit gingen dat Henry in december zou komen, was er afgesproken dat mijn moeder als eerste naar het ziekenhuis zou komen. Maar kiezen wélke grootouder je kindje mag ontmoeten op een moment als deze, met een regel van 1 bezoeker per dag, konden (en hoefde) we gelukkig niet te doen. Het antwoord van de arts was namelijk “allemaal”. Marcel heeft om 01:26 een berichtje gestuurd “hij is er”. Maar toen Marcel om en nabij 23:00 appte dat wij gingen slapen en dat alles redelijk stabiel was, hadden onze ouders ook bedacht even te gaan slapen. Want ja, je kan moeilijk op gaan zitten wachten totdat je weer iets hoort. Ongeduldig en eigenlijk toch heel trots om Henry te laten zien staat Marcel nog geen 2 minuten later mijn moeder te bellen dat ze naar het ziekenhuis moeten komen en weer een minuut later belt hij zijn eigen ouders.

Zelf heb ik in de tussentijd nog een andere taak. Direct met de geboorte van Henry vielen al mijn weeën weg. Zelf zag ik het als een feestje, zo heb geloof ik nog tegen de arts gezegd: “oh wat fijn de pijn is weg”. Waarop de arts antwoordde “de placenta moet nog geboren worden”. Om 01:31 is de placenta geboren, gelukkig zonder verdere problemen. Terwijl ik kijk naar de verpleegkundige die direct in de weer gaat om er nog bloed uit te halen, valt me op hoe klein die placenta is. Die placenta die Henry had moeten voeden… Voor hem had moeten zorgen en hem had moeten helpen om eind december levend ter wereld te komen… Zo klein en zeker niet zoals hij had moeten zijn. *In latere rapportage kwam terug dat de placenta maar 210 gram was. Toen ik het de verloskundige vroeg, bleek dat het ongeveer 350 a 400 gram had moeten zijn met dit termijn. Henry’s bubbeltje, veel te klein…* Maar op dit moment voelde mijn lichaam direct alsof het gefaald had. Een heel dubbel gevoel, ik had een lief wondertje bij me liggen wat al helemaal af was. Alles zat erop en eraan.

Getraumatiseerd ben ik door dit moment. Vanaf het moment dat ik Henry bij me had, dacht ik dat hij een oog miste. Later van de fotograaf kregen we te horen dat het een blaasje is. Omdat Henry zijn hartje toch al even gestopt was en hij zonder vruchtwater zat, kunnen baby’s blaasjes krijgen. Op zijn rechterhandje en buik miste Henry ook al een stukje huid en hier hing zijn huidje ook echt los. Getraumatiseerd door het moment dat ik mijn zoontje bij me kreeg en tegelijkertijd trots op hoe ver hij gekomen is. Teleurgesteld in mijn lichaam om hoe het mij en Henry in de steek heeft gelaten, maar tegelijkertijd trots om hoe volmaakt en af Henry al was. 10 vingers en 10 teentjes, 2 armen en 2 beentjes. 2 oogjes, een neus, een mond en 2 oren. Alles heb ik gecontroleerd.

Marcel heeft samen met de arts de navelstreng doorgeknipt, een trots pappa moment wat ik niet bewust heb meegekregen.

De verpleegkundige is Mirjam van Aya Memoriam Foundation uit bed gaan bellen om foto’s te maken van Henry.

Vlak hierna is het bed uit elkaar gehaald. Hier herinnerde ik mijzelf weinig van totdat Marcel aan mij vroeg of ik dit door heb gehad. En verrek, ik heb op een gegeven moment gedacht “als ik er maar niet uit val”. De arts heeft het gebied ‘down-under’ gecontroleerd. Ik moest 2 schoonheids hechtingen: 1 in mijn perineum en 1 vanwege de katheter. Ik kreeg een verdovende spray die echt brandde en heb vrij weinig van het hechten gevoeld. Behalve toen ze op een gegeven moment de buitenkant moest hechten.

Ergens tussen het hechten en de aankomst van mijn ouders hebben we Henry voorzichtig op een kraam onderlegger gelegd. Zijn huidje plakte heel erg en ik was echt bang dat hij zou scheuren. De handdoek bleef aan hem plakken en de angst dat zijn huidje het zou begeven vanwege fragiliteit overviel me. Dit is ook het moment dat ik riep “totdat de fotograaf er is, wordt Henry niet verplaatst”

Hierna zit een gat in mijn geheugen. Om en nabij 2 uur werd gezegd dat de opa’s en oma’s er waren en deze hebben nog even buiten moeten wachten omdat de arts dat vroeg. Volgens mij lag ik zo goed als naakt en hebben we ervoor gezorgd dat ik enigszins toonbaar was. Ikzelf kreeg een laken over me heen. We hadden nog geen tijd gehad om schoon te maken oid, maar dit had ook echt niet gekund denk ik. Vanaf de geboorte van Henry heb ik namelijk echt zitten knikkebollen.

De opa’s en oma’s mochten naar binnen. Mijn moeder stoof vrij snel op het bed af. “Mamma, hij mist een oogje”. Het is volgens mij het enige wat ik op dat moment gezegd heb… Mijn hoofd nog steeds in shock van het beeld van Henry met het missende oog. De verpleegkundige vroeg of we beschuit met muisjes wilde en hier heb ik vrij direct “ja” op geroepen. Mijn schoonvader zei nog iets over een vulling die hij net had laten zetten… Ook hiervan moet ik eerlijk bekennen dat ik niet meer weet wat er precies is gebeurd… Volgens mijn eigen moeder heb ik gezegd “Je moet…” Als dat zo is lieve Henk, het spijt me zeer…

Mijn eigen vader stond op een gegeven moment als enige nog te eten en zei: “Het is toch wel gek om in zulke stilte muisjes te eten”. Vanaf het moment dat onze ouders binnen kwamen tot het moment dat de fotografe er was weet ik bijna niets meer. Ergens tussen het arriveren van onze ouders en het arriveren van de fotografe heb ik lactatieremmers gekregen. 2 kleine pilletjes in een veel te groot potje. Op een gegeven moment zei ik tegen Marcel dat mijn borsten lekte. Marcel heeft het direct gecontroleerd maar het was geen borstvoeding. Henry verloor bloed en dit liep in een druppel over mijn zij heen. Volgens mij heeft Marcel in een uur vertelt wat er het uur daarvoor gebeurd was. Dit is dan ook het grootste gat in mijn geheugen.

Rond half 4 heeft mijn schoonvader een kussen onder mijn arm gelegd. Henry werd erg zwaar. Ik wilde wakker blijven en hem niet laten vallen, lag tegen de slaapmedicatie en de slaap te vechten.

Rond kwart voor 4 heb ik de verpleegkundige gevraagd of ze me kon helpen Henry in het gekoelde wiegje te leggen. Ik was echt doodsbang hem te verplaatsen, maar hij werd zwaar, geestelijk zwaar. Een gewicht wat ik, samen met de hevige vermoeidheid echt niet meer kon dragen. Op het moment dat de verpleegkundige en ik heel onhandig staan te doen om Henry op te pakken komt er een engel binnen. “Hallo, ik ben Mirjam, zal ik dat zo even doen”. Ik zie opluchting op het gezicht van de verpleegkundige. Opluchting die ik zelf ook voelde. Mirjam stelde zich voor aan iedereen in de kamer en feliciteerde iedereen. Met de verpleegkundige ging ze in overleg wat ze allemaal nodig had en dit werd snel voor haar geregeld. Toen het aankleedkussen met hydrofiel klaarlag kwam ze naar het bed. “Wie hebben we hier”. Ze stelde zichzelf netjes voor aan Henry. “Hallo Henry, ik ben Mirjam en ik ga voor jou zorgen”. Ze heeft Henry meegenomen en liep richting het aankleedkussen. Ikzelf kon niet uit bed dus heb geprobeerd rechtop te gaan zitten om om haar heen te kijken (want waar ga je met mijn baby naartoe), maar dit ging ook niet. Gelukkig zag ik dat mijn moeder binnen een fractie van een seconde naast haar stond. Mijn moeder nam de taak op zich om op Henry te passen.”