Jeetje ik voel helemaal met jullie mee. Jullie zijn toppers. Bedankt voor alle lieve zorg die jullie bieden.

35 jaar geleden heb ik twee keer een reanimatie uitgevoerd, de eerste keer bij een kind van vier dat door de brandweer uit de sloot werd gehaald, ik had net weer een herhaling van de cursus gehad en had nog tegen de arts gezegd dat ik als ik voor een reanimatie kwam te staan dat ik ook durfde te handelen. We wonen in een dorp en ik kende het jongetje wel, het was een zoon van mijn mans collega. Helaas is hij na een op zich geslaagde reanimatiepoging een paar dagen later alsnog overleden, de schade aan de hersenen was te groot. Hier had ik niet op gerekend want dat iemand alsnog kon overlijden was nooit verteld op de cursus. Wel wat je moest doen als het slachtoffer bijkwam. Ik was van slag, maar het leven gaat door. Een jaar later zie ik als ik een tankstation voorbijrijdt daar een ouder persoon liggen. Deze bleek een hartstilstand te hebben en ook deze persoon heb ik gereanimeerd. Een paar dagen later zag ik een rouwadvertentie van deze persoon, dus ook deze persoon heeft het niet overleefd. Na deze 2e poging was ik niet in staat om naar mijn huis te rijden 10 km verderop. Ook toen ben ik een paar dagen van slag geweest. Opnieuw ben ik een paar dagen van slag geweest. Mijn man zei:” Als je dit geestelijk niet aankunt moet je dit niet meer doen. Maar ik kan mijn diploma wel laten verlopen maar de basiskennis blijft en mocht ik ooit weer in zo’n situatie belanden kan ik mijn hoofd toch niet omdraaien en tegen me zelf zeggen:” sorry, ik help niet want mijn diploma is. Ik blijf de herhalingen volgen en wie weet kan ik door mijn optreden ooit nog eens een leven redden. De reanimaties hebben een grote impact gehad maar mijn troost is ik heb wat kunnen doen en niet hoeven toekijken.