Hier is het nu 4 jaar geleden. En nog heb ik mijn moeilijke periodes. Ik werk in het ziekenhuis dus ambulances hoor ik veel. Mijn trigger is de kinderarts die ons doorverwees naar Rotterdam. Als ik haar tegenkom krijg ik een knoop in mijn buik. Wellicht ooit een gesprek met haar aangaan? Ik weet het niet, voor nu laat ik het. En mag ik soms huilen.. Want rouw gaat niet voorbij en zal ook niet eindigen. Het wordt anders, de scherpte gaat eraf maar we zijn nooit meer compleet en dat is voor altijd