Vorige week dinsdag was het dan zover! Neus- en keelamandelen verwijderd. We zijn nu een dikke week verder en ons manneke lijkt weer helemaal opgeknapt. Wat een verlichting met ademen al gelijk!! Het lijkt wel bijna geruisloos, snurken is weg en het "stoppen met ademen" hebben we ook niet meer gehoord. De arts had al lang niet meer zo'n grote amandelen gezien...nu nog wat beter gaan eten...daar lijkt ook schot in te komen...en dan hopelijk over een tijdje weer een heerlijke ondernemende peuter terug. Het eten kon even duren hadden ze al gezegd aangezien zijn maag weer moet wennen aan wat grotere hoeveelheden omdat het het de laatste weken huilen met de pet op was. De arts had er alle vertrouwen in dat het weer helemaal goed gaat komen en wij ook. Oh ja...haha...zijn stem is nu helemaal veranderd en een stukje hoger geworden. Dat is wel even wennen ;-)

Wat had je eerder kunnen doen? Je bent geen arts, neem ik aan? Geen schuldgevoel nodig hoor mama! Ik hoop dat hij snel aan de beurt is, het kan inderdaad een hoop schelen!

Het was volgens de KNO overduidelijk. Zijn keelamandelen raakten elkaar nog net niet en zijn neusamandelen waren dan ook veel te groot volgens de arts. Ook waren alle symptomen overduidelijk en hij had vocht achter één oor. Oren gelijk goed schoongemaakt maar de arts vermoed dat bij verwijderen amandelen dat oor met vocht denkelijk ook verholpen zou zijn. Senne klaagt nooit over oorpijn dus dit verraste ons wel een beetje. Zijn neus- en keelamandelen worden nu verwijderd en dat zal denkelijk begin februari al plaatsvinden. Het heeft me toch wel aan het denken gezet, alles wat de arts vertelde, alle symptomen en hoe ons manneke nu reageert...slechter eten, vaak moe, langer slapen, te licht zijn in gewicht, klein van stuk...het kon allemaal een verband hebben met de amandelen. Had ik dan niet eerder aan de bel moeten trekken? Alhoewel we geregeld bij de HA hebben gezeten met een keelontsteking, dus vriendlief zei al, je bent zo alert geweest...toch voelt het nu een beetje anders. Hopelijk snel de definitieve oproep in de bus! Volgens de KNO (wat trouwens een super aardige vent was die wist hoe hij met kinderen om moest gaan) krijgen we een ander kind terug! Uiteraard wel ons boefje haha maar in zijn doen en laten. Ik vind het toch wel erg spannend allemaal!

We mogen a.s. maandag al komen! Had gedacht dat we wel even moesten wachten op een afspraak maar het ging heel snel. Ben eens benieuwd... Merk aan mezelf dat ik er nu ook meer oplet en de signalen nu ook beter zie...ook met ademen overdag door zijn neus en tussendoor naar adem happen door zijn mond. Het was voor ons al zo gewoon geworden terwijl het helemaal niet gewoon blijkt te zijn :-(. Het zit me nu ook helemaal niet meer lekker en ben blij als we maandag geweest zijn. Ik hoop dat de KNO het ook serieus neemt en mogen ze eruit.