Ik denk dat het ook erg onduidelijk is omdat iedereen de trajecten anders doorloopt… Zelf meerdere jaren in Iui en ICSI trajecten gezeten en eigenlijk weinig ongemakken ervaren. Tuurlijk verdriet als het weer niet was gelukt en chagrijnig door de hormonen, maar zelf kon ik voor vrienden en collega’s alleen maar blij zijn als 1 van hen zwanger raakte en genoot ik van hun verhalen. Mocht het bij mij niet lukken had ik hun verhalen tenminste nog… hele andere benadering. Tuurlijk realiseer ik me dat niet iedereen er zo in kan staan en net zoveel respect voor degene die er veel moeite mee hebben hoor! Begrijp me niet verkeerd, maar niet iedereen ervaart het op de omschreven manier en dat maakt het voor ‘buitenstaanders’ misschien extra lastig.

Heel begrijpelijk het is een lange weg

Ik heb 2 vriendinnen die op deze manier hun kinderwens wilden vervullen. Bij de 1 is het gelukt en hun dochtertje wordt bijna 2. Bij de ander lukt het helaas niet en van de week gaf ze aan dat ze er voor nu even klaar mee is, met al dat geklep naar het ziekenhuis en de spuiten enzo. Het geeft mij als moeder elke keer weer het inzicht dat ik dankbaar mag zijn dat het ons wel gelukt is en dat een kindje krijgen echt niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Jou blogs hebben mij het inzicht gegeven dat zo'n traject loodzwaar is en hoe moeilijk het moet zijn als in je omgeving de baby's uit de lucht lijken te vallen. Ik denk echt dat het heel belangrijk is dat mensen zoals jij ons laten meekijken in het traject en vooral het gevoel daaromheen. En ik denk dat niet alle kwetsende zaken bewust gedaan worden, maar dat het echt heel veel onwetendheid is. Ik hoop dat je met jou verhaal weer een aanral ogen geopend hebt en mensen het beter gaan begrijpen. En hopelijk komt er ooit een moment waarop je een kindje mag verwelkomen. Want dat gun ik iedere moeder met een kinderwens.