Heftig zeg! Ik kwam op jouw blog terecht, omdat de navelstreng tussen mij en mijn zoontje ook veel te kort was. Idd nog geen 15 cm. Ik voelde hem bij 37 weken niet meer bewegen, ben naar het ziekenhuis gegaan en kreeg te horen dat het slecht met hem ging. Zeer lage, vlakke hartslag, maar hij leefde nog. Hij is direct gehaald met een keizersnee en we hebben zeer veel geluk gehad. Ik had er geen 2 uur later moeten komen. En we zijn echt heel dankbaar dat hij zich niet spontaan gemeld heeft.... Wat had er kunnen gebeuren.... Zo nu en dan ben ik nog steeds niet helemaal klaar met deze bevalling en zoek ik zo nu en dan op Internet. Om te kijken of anderen hetzelfde meegemaakt hebben en hoe zij dat ervaren (hebben). Ik zou bijna willen zeggen, gelukkig voelen anderen ook nog zo nu en dan de pijn. Weet ik weer even dat dat normaal is. Het is me niet in de koude kleren gaan zitten. Dank je voor je verhaal. Ik wens je heel veel geluk met je gezinnetje!

Bedankt voor je lieve woorden! Pas na de geboorte van onze 2de dochter besefte ik me dat ik het helemaal niet verwerkt had. Nu gaat het heel goed en heeft het een plekje gekregen..ze word ook in oktober al weer 5jr :D

Super mooi hoe je het opgeschreven hebt en het is inderdaad heftig joh! Je wilt zo graag maar ze kunnen niks. Fijn dat ze toch nog geboren mocht worden en nu heerlijk gezond met jullie is! Hoop dat je het zelf een plekje hebt kunnen geven. Heel speciaal, echt een klein wondertje! Liefs x

Jeetje jou verhaal is net zo heftig zeg! Wij hebben 8jr moeten wachten op een positieve test ook via IVF. Ze zeiden tegen mij tijdens de bevalling van Suzannah dat ze het knap vonden dat ik het zo snel al weer aandurfde......ik denk dat ik de echte hel verdrongen had want het kwam heel hard terug tijdens de bevalling en ik heb 2 paniek aanvallen gehad waar ik bijna in bleef zo heftig.......en nog wilde ze niet overgaan naar een KS.