Ben de rest van je posts nog aan het bingen, maar moet hier even alvast op reageren. Fucking hell, een veilige plek voor je kinderen willen hebben omdat je zelf zo wisselend/heftig kan reageren, ik kan daar zó zó zó goed in komen.

Ik heb ook huiselijk geweld ervaren. Het gebeurde niet wekelijks, maar zo'n 3 á 4 keer per jaar. De rest van de tijd was ik gewoon gelukkig. Ik tolereerde deze situatie, totdat mijn zoontje geboren werd en er een uitbarsting kwam waar hij met amper 1 jaar getuige van werd. Wat er gebeurde in mijn bijzijn, tolereerde ik, maar mijn taak als ouder is om mijn kind te beschermen. Ik heb mijn man destijds voor de keuze gezet, hij zich hulp of het was klaar. Gelukkig zag ook hij de ernst van de situatie in en zocht hij hulp. Ik kan echt zeggen dat ik daarna nog ruim 3 jaren gelukkig ben geweest. Eind maart liepen de gemoederen echter weer hoog op en kwam er weer een uitbarsting die resulteerde in huiselijk geweld. Mijn zoontje laag gelukkig te slapen, maar bij mij werden de ogen geopend. Hoe zou het een volgende keer gaan? Zou mijn zoontje dan ook op bed liggen of zou het in z'n bijzijn zijn? Ik heb direct aangegeven bij mijn man dat het nu toch echt klaar was. Ik laat mij niet meer slaan of schoppen! We zitten nu in een scheidingstraject wat in mijn ogen de enige juiste oplossing is. Ik herken je woorden, de goede tijd die je nu met je man doorbrengt, maar wees voorzichtig en voorbereid tot het moment dat het wel verkeerd gaat. Schrijf je in bij de woningbouw, reserveer een bepaald bedrag. Gewoon voor "wat als", het heeft mij zeker geholpen. En ik besef nu ook dat er een leven na mijn huwelijk komt, ik ben klaar voor de volgende hoofdstuk!

Moedig. Ik geloof zeer zeker NIET in het goede van de mens en denk dat je iemand niet kan veranderen. Een vriendin van me was ook zo positief tot ze zo vaak in elkaar werd geslagen dateer buurvrouw vreesde voor haar leven en de man in kwestie haar volledig had geïsoleerd. Maar iedere situatie is anders, hopelijk pakt het bij jou goed uit. Ik begrijp het niet, oprecht niet. Maar goed… als je erin gelooft dan is het prima. We hebben allemaal onze eigen weg en onze eigen dingen te leren. Ik hoop wel dat we linde je zullen begrijpen zeker nu jullie getrouwd zijn. Maar dat wijst de toekomst wel uit. Succes!

Ik vind het dapper dat je zo open bent over je eigen gevecht.