Na een hele heftige bevalling van 43u met vacuüm pomp en een kindje met een hersenschudding, ontstekingen bij mezelf en lichamelijke en mentale klachten heb ik het ook enorm zwaar gehad na de bevalling.

Vooral de eerste twee maanden vond ik zwaar. Ik hield van haar maar ik moest ook erg wennen aan der. Nu zijn we een team en soms kijk ik naar der en moet spontaan huilen van geluk. Toen ik moest bevallen en ingeleid worden ( wou zo graag thuis bevallen) was dit wel even een schok daar had ik me niet voor ingesteld. En toen bleek dat ze het heel zwaar had daarbinnen in me buik, besloten ze haar met keizersnede te halen. Toen ze direct nadat ze er uit was op me borstkas werd gelegd dacht ik dat ik zou moeten huilen, maar dat gebeurde niet. Het was wat ontwerkelijk. Maar elke dag hou ik meer van der, elke dag begrijp ik haar beter en daardoor mezelf ook.

Voor mij niet herkenbaar, maar wel fijn voor de moeders die dit gevoel herkennen.

Het moederschap op zich valt me niet tegen maar de zogeheten gespleten persoonlijkheid wel! Allemachtig waar haal ik de tijd vandaan om mama, partner, vriendin, collega, dochter, grote zus en wat nog meer te zijn en daarnaast ook nog even tijd voor mezelf te hebben zonder dat iedereen van alle kanten aan me trekt. Wanneer de kleine man in bed ligt is het even vriend en ik tijd maar daarna trek ik me terug, telefoon uit en ga ik iets voor me zelf doen. muziek maken, slapen, paardrijden, winkelen. Wat er ook maar in me op komt. maargoed, wel leuk gezegt maar meestal komt dit er niet vant en houd het al gauw op bij slapen haha