Zware heftig nacht naar de operatie

De nacht naar de operatie was aangebroken.

Mijn partner en ik zoude elkaar afwisselen, ik eerst hij daarna. Nog nooit heb ik me zo machteloos gevoelt. Onze mannetje had heel veel vocht in zijn gezichtje door de operatie, hij wilde niks eten niks drinken. Gelukkig kreeg hij vocht en sondevoeding. Die nacht er was zoveel angst bij hem. Hij durfde niet te slapen ieder keer viel hij bijna in slaap en schrok hij weer wakker en gilde het letterlijk uit. De angst die ik toen in zijn oogjes zag, maakt je als ouder die langs zijn bed zit ontzettend machteloos.

Ik kon ook niet even bij hem gaan liggen omdat hij aan allemaal toeters en bellen zat. Naar tijdje was ik het zat en vroeg als de zaalarts toch even wilde komen. Om te overleggen als ze niks extra’s konde geven. 

De arts kwam binnen en weer begon hij te gillen, waarop de zaalarts weg ging en zijn witje jasje uit deed. Dat ging gelukkig beter. Met overleg kreeg hij nog wat extra pijnstilling maar dat was dan echt het laatste omdat hij al op zijn Max zat. Ik was gebroken, gebroken van de die dag het was erg spannend en dan nog eens zo nachtje erbij. Mijn partner zou me aflossen maar hij was in slaap gevallen en niet meer wakker geworden. Ik vond het ook niet zo erg eigelijk. Want bij me zoontje weg gaan was voor mij geen oplossing ik zou toch maar wakker liggen en de hele tijd af vragen hoe het ging wat de artsen zeide. Ik kon alleen. Oh maar piekeren.. wat gaat er nog op ons afkomen, is het een goede aardig tumor? Of is het helemaal foute boel. De uitslag zou pas over 5 dagen ongeveer zijn en de definitieve uitslag pas naar zelfs 14 dagen.

Ik heb die nacht niet geslapen, het was vreselijk. Als ik er zo aan terug denk komen er weer allemaal flashbacks en zie ik me zitten. Voel ik me ogen alweer nat worden en kan ik hier weer omgaan huilen. Het is nu bijna 2 jaar geleden ik heb al die tijd op automatische piloot beleeft en sins 2 weken geleden is de klap van alles gekomen. Hier later meer over.