Ambulance rit

Zoals jullie vast gelezen hebben in mijn andere blog kregen we slecht nieuws. Ik wil jullie graag verder nemen in ons verhaal.

De artsen waren nog aan het bespreken naar welke ziekenhuis we over geplaatst zouden worden. Eerste instantie was het Maastricht. Maar naar overleg vonden ze het toch beter om naar Utrecht te gaan. Mocht het kwaadaardig zijn, zou hij daar op de juiste plek zijn. In Utrecht is namelijk een ziekenhuis speciaal voor kinderoncologie. Het Prinses maxima Centrum. Wat is dat een prachtig ziekenhuis, daar later meer over.

Ik besloot om met mijn zoontje mee te rijden net de ambulance. Mijn partner wist dat dat beter voor mij was. Tijdens de rit ging er van alles door me hoofd. Wat als het kwaadaardig is? Wat als ik mijn zoon moet gaan begraven? Ik wil hem niet kwijt raken, kon ik het maar van hem over nemen. En zo waren er nog vele gedachtes. De ambulance verpleegkundige en ik spraken wat. Ze vroeg hoelang dit zo al was. Ik vertelde haar het hele verhaal, dat ik naar de huisarts was gegaan ( te lezen in mijn vorige blog) 

Opgeven moment ging het gesprek over naar het Songfestivsl want ja Nederland stond in de finale. Normaal ben ik een trouwe kijker. Via whats app dolle ik en mijn schoonzus normaal gesproken over de liedje. Dit liep nu toch iets anders. Ik weet nog dat ik tegen de verpleegkundige van de ambulance zei dat ik zeker wist dat Nederland zou gaan winnen. Ze moest wat lachen en zei het is toch allemaal vriendjespolitiek. Dat was het ook ieder jaar. Maar ik was ervan overtuigd.

Naar een rit van ongeveer uur kwamen we in Utrecht aan, we werden meteen begeleid naar de IC afdeling van het Wilhelmina kinderziekenhuis ( WKZ) vlug daarna kwam er een neuro chirurg die ons vertelde dat Valentijn zosnel mogelijk naar de operatie kamer moest.

Ze zouden een drain gaan plaatsen zodat het hersenvocht afgevoerd kon worden. Mijn partner ging mee naar de slaapdokter, ik kon dat zelf niet aan mijn emoties waren nog te heftig. Operatie heeft ongeveer 1 uur en 30 min geduurd.

Alles was goed gegaan. Ze vertelde ons dat we beter wat konde gaan slapen. Mijn partner had besloten bij mijn zoontje te blijven en ging op zn stoel liggen die je helemaal naar achter kon klappen. Mijn moeder en ik kregen een sleutel van een kamer in het ziekenhuis. Wat was ik blij dat ze er nog was dat ik niet alleen in dat kamertje hoefde te slapen. Niet dat we veel hebben geslapen die nacht hoor. Om 05:00 in de ochtend zaten we al buiten, om even een frisse neus te gaan halen. Maandag zouden ze plan van aanpak gaan bespreken. Dus mijn partner en mijn moeder zijn nog op en nee gereden voor extra spullen. Er kregen namelijk een kamer in het Ronald mcdonald huis. Dat was voor ons geregeld.

De achtbaan was zo snel aan het gaan dat ik er ziek van werd. Later een blog over ons verhaal.