Nachtmerrie VE

Een half jaar heen en weer naar de huisarts, omdat onze oudste steeds niet zichzelf was. Hij was toen 2 jaar oud, ik voelde dat er iets was maar wat wist ik niet.

Ooit kwam wel 3x per week bij de huisarts, ik dacht altijd ze zullen wel denken heb je haar weer, een over bezorgde moeder. Telkens weer werd er gezegd het is maar griepje. Laat hem maar uitzieken. 

Het werd als maar erger en erger. Maar Eindelijk werd ik met veel zeuren door verwezen naar een kinderarts. Hij werd van schouder tot aan zijn tenen onderzocht. Echo van zijn hart, van zijn buik. Urine werd gecontroleerd en zijn ontlasting. Bloed prikken eigelijk alles.

Uit eindelijk kreeg ik de uitslag, alles was goed. Alleen die ochtend zakte hij ineens door zijn benen. Hij liep rond Als een dronkenlap. Ik raakte in paniek waarop ik mijn partner belde en vertelde wat er was gebeurt. Dat ik me ontzettend zorgen maakte alleen dat ik niet zo goed de huisarts durfde te bellen. Want ja wat zal die wel niet denk. Die middag had ik ook een telefonische afspraak met de kinderarts waarop ik besloot dit met haar te delen. Ze zei dat ik gelijk met hem langs moest komen. Mijn oma ging met me mee. Ze vroeg als zijn gedrag veranderd was. Ja dat is het zeker, maar goed hij was 2 en alles was NEE. Ze ging hem nog verder onderzoeken en besloot toch een MRI aan te vragen met spoed. 17 mei 2019 stond daarom ook de MRI gepland. Alleen dit lukte niet omdat hij niet stil wilde liggen. Hij was boos, verdrietig. De kinderarts besloot toen om hem door te sturen naar een ziekenhuis waar kinderen onder narcose de MRI konde doen. Deze stond week later ingepland.

Zaterdag 18 mei 2019

Hij werd als maar zieker, waarop ik zei dat ik hem wilde laten checken bij de huisartsenpost. Daar aangekomen zei de huisarts dat het een griepje was. Ik zei nee er moet nu een kinderarts naar hem gaan kijken. Naar veel gezeur stuurde me dan toch door naar de spoedpost.

Ruim uur in de wachtkamer. Ze besloten een CTscan te maken. Hij kreeg soort van neus spray om hem wat relax daarin te laten gaan. Terug om de kamer was mijn partner er al en nog geen 5 min later stond er alweer een kinderarts aan bed.

Mevrouw en meneer ik zal maar meteen zeggen wat er aan de hand is.... uw zoontje heeft een gezwel in zijn hoofdje. Een tumor... de wereld zakte zo onder mijn voeten vandaan. Ik kreeg geen lucht en ben naar buiten gerend... ik wilde schreeuwen maar het lukte me niet. Het was net alsof er een stuk van je lichaam word afgerukt. We gingen een achtbaan in die als maar sneller ging, hij ging door en stopte niet. Ik werd misselijk maar hij stopte niet.