Het dilemma van een derde

Al vrij jong wist ik dat ik moeder wilde worden, het liefst niet te oud en dat ik meerdere kinderen wilde. Op mijn 26ste was ik zwanger van onze eerste dochter. Na haar geboorte had ik niet zoiets van; doe de volgende er maar gelijk achteraan maar hebben we eerst genoten van onze tijd samen met z'n drietjes. Toen Ruby bijna 2 werd was ik zwanger van onze tweede dochter. Van stel met kind naar een echt gezin met twee kids. Alleen de hond ontbreekt nog. 

Inmiddels is onze jongste dochter Charlie alweer 1 jaar. Daar waar we na Ruby veel spullen bewaard hebben, want wie weet komt er nog een meisje, hebben we nu alles weg gedaan. Voor nu denk ik namelijk echt dat ons gezin compleet is. Behoefte aan een derde is er niet. En ook niet aan nog een jongen in het gezin. Een vraag die wel is gesteld nadat ik zwanger was van een tweede meisje. Stiekem echt een droom twee meiden. Maar toch voelt het ergens raar om me op mijn 31ste te realiseren dat ik zo'n wonder waarschijnlijk nooit meer mee maak; de spanning van een zwangerschapstest, de eerste echo's, de voorpret voor wat voor kindje het zal zijn, het getrappel in je buik en. ja zelfs de bevalling. Nog nooit ben ik zo "high on life" geweest als tijdens de geboorte van onze dochters. Zeker rond de periode dat de meiden jarig zijn heb ik van die flashbacks naar het moment rondom die eerste weken.

Bij de eerste weet je niet wat je te wachten staat en heb ik het allemaal over me heen laten komen. Het voordeel van de tweede vond ik dat het zo veel relaxter is omdat je weet hoe het gaat en je er dus ook een soort van meer van kan genieten. Ik kan me voorstellen dat dat bij de derde, of vierde of vijfde, wellicht nog meer het geval is. En wellicht komt het ook gewoon omdat Charlie een super relaxte baby en inmiddels dreumes is. 

Iets anders wat wellicht op de achtergrond mee speelt is dat ik nu echt in mijn handen knijp met twee gezonde meiden. Het rare is dat bij een eerste ik me niet heb laten tegenhouden door eventuele angst of hij/zij gezond zou zijn. Ook de keuze voor een tweede heb ik daar niet door laten lijden want ik wilde niet maar 1 kind en gunde Ruby daarnaast een broertje of zusje. Bij een derde zijn dat echter wel dingen die in mijn hoofd voorbij zijn gekomen; Wat als je nou zo nodig nog een derde wil en het kindje is niet gezond of het gaat mis. Zelf kom ik ook uit een gezin van 3 met 2 jongere broertjes. Wellicht dat ik er daarom wel over na heb gedacht over een eventuele derde. Maar nu met Charlie voelt ons gezin ook echt compleet. Stiekem denk ik namelijk dat je dat gevoel van zwanger zijn, het maken van een mensje in je buik en die spanning erbij dat dat als verlangen zo blijft ook na een eventuele derde of wellicht vierde. Natuurlijk zullen er mensen zijn die een rot zwangerschap hebben gehad en daar absoluut geen gemis bij ervaren. Dus voor nu sta ik vooral als hardst te juichen als een van mijn vriendinnen zwanger is, ga ik af en toe terug naar die bubbel van die eerste weken als ik bezig ben met de fotoboeken en filmpjes terug kijk (tip maak veel filmpjes dat haalt meer terug dan alleen foto's) en hoop ik dat Charlie nog lang klein blijft en ben ik blij met het feit dat ze niet zo snel liep als haar zus. 

Wel ben ik benieuwd of er meer mama's zijn die een zelfde gedachten hebben over een derde en ook terug kunnen verlangen naar die eerste tijd en die spanning. Laat het mij weten via een reactie hieronder.