En dan... dan stort je hele wereld in

Het is vrijdag 26 februari. We worden wakker, Charlie heeft weer bij ons in bed geslapen en Erik wil haar op de grond zetten maar ze wil niet lopen. Gaan we weer denk ik. Het ging net 1,5 week goed nadat ze sinds eind 2020 af en aan niet lekker was. Eind december liep ze voor het eerst mank en zijn we bij de dokter geweest. Er werd aangegeven dat het na een week wel over moest zijn en na een week was het ook over. Daarna zijn we meerdere keren naar de dokter geweest of hebben we gesproken met de huisartsenpost. Waarbij werd gekeken naar oorontsteking, blaasontsteking, ademhaling en het lopen zelf. De gehele periode was Charlie minder zichzelf, ze wilde constant getild worden, was hangerig en speelde en klom niet zoals ze dat voorheen deed. Half februari was ze weer een heel weekend hangerig. Dit keer zonder koorts maar ik begon mij toch wel zorgen te maken, ik herkende niet de Charlie die ze altijd was. Verschillende mensen gaven ook aan dat ze haar erg wit vonden zien. Ze lag soms zo rustig tegen me aan. En als ik haar soms op de commode legde begon ze uit het niets heel hard te huilen, alsof het neerleggen en verschonen pijn deed. Verschillende keren stond ik in haar kamer en heb ik gedacht wat is er toch met jou. 

Toen ik die dinsdag 9 februari na het weekend bij de dokter was gaf ze aan een gezond kind te zien. Uiteraard ging het net toen we daar binnen waren iets beter. Maar dat was misschien even, wat ik zag was een andere Charlie. Ik vroeg om een bloedtest maar ze gaf aan daar vaak niet zoveel uit te halen. Ze zei dat Charlie waarschijnlijk gewoon alles oppikte, wat ik vreemd vond ze ging niet eens naar de opvang vanwege de corona maatregelen. Dat ik terug door de sneeuw naar huis liep wou ik graag gerustgesteld zijn, de dokter had immers gekeken en zag een gezond kind. Maar ik voelde me er niet gerust op. Even leek het beter te gaan tot die vrijdag ochtend 26 februari. 

Ik besloot haar een zetpil te geven en even te kijken hoe het die dag ging. Samen met een vriendin en de kids gingen we naar het klimduin. Charlie wilde een tak van de grond pakken maar kon niet door haar knieën zakken. Ze vroeg mij hem te pakken. Ook wilde ze verder niet lopen en moest ik haar tillen. Toen ze niet fit wakker werd van haar middag slaapje besloot ik om kwart voor 5 toch de dokter nog te bellen. Ik wilde dat een dokter zou zien wat wij al die tijd zagen. Geïrriteerd waarom ik zo laat belde werd er opgenomen maar we mochten gelukkig wel langs de huisartsenpost. Daar kwamen we erachter dat het leek alsof het vanuit haar rechter heup kwam dat ze moeilijk kon gaan zitten en gaan staan, ze trilde helemaal als ze dat deed, en ik zag dat het gewoon heel veel pijn deed. De dokter adviseerde paracetamol te geven en maandag de huisarts te contacten. Ze zag niets wat niet kon wachten tot maandag. Maandag ochtend hing ik meteen om half 9 aan de telefoon. Ik gaf aan dat ik een echo van haar heup wilde en een bloedonderzoek. De huisarts belde mij om elf uur terug met de mededeling dat het ziekenhuis zo zou bellen voor een afspraak. Blij dat ik niet eerst nog langs de huisarts hoefde en meteen die dag in het ziekenhuis terecht kon. Met het idee dat het zou gaan om iets van een heup infectie die maar niet over ging. 

Om half 2 moesten we in het ziekenhuis zijn. Na een korte toelichting van de klachten en het verloop van haar klachten aan twee dokters mochten we om kwart voor 2 voor een echo van haar heup. De arts gaf meteen al aan dat hij geen vocht zag of iets anders bijzonders. Hij deed alsof ik opgelucht moest zijn maar ik dacht alleen maar wat is het dan. Terug bij de twee dokters werd ik vanuit daar doorgestuurd voor een bloedonderzoek. Ondertussen werd het al later en leek het plan om om half 4 voor een werkafspraak terug te zijn niet meer te lukken. Ik stelde mijn werk op de hoogte en hield natuurlijk nauwcontact met Erik (partner en vader van Charlie). De dokter gaf aan dat ik op de uitslag van het bloedonderzoek kon wachten maar dat dit wel 1 à 1,5 uur kon duren. Ik dacht nog oh wat netjes dat we mogen wachten dan weten we tenminste meteen. Meer met het idee dat we ook naar huis konden gaan en de huisarts morgen wel terug zou bellen met de uitslag. Ik besloot even met Charlie wat te gaan drinken en na een uur terug te komen. Ze vermaakte zich ondertussen goed en kreeg van de zusters een mooi knuffel voor het lange wachten. Het voelde toen een beetje overdreven want ik dacht we zijn hier toch zo weer weg, dat is toch voor hele zieke kindjes. Na ruim 1,5 uur wachten mocht ik terugkomen bij de twee dokters die ik eerder had gesproken, nu was er nog een derde dokter bij. Hij gaf aan dat ik even moest gaan zitten. Toen zei hij dat uit het bloedonderzoek wel wat verontrustende dingen kwamen maar dat dit nog kon duiden op hele luchtige dingen maar ook vele ergere dingen konden zijn. Hij gaf aan dat we die nacht in het ziekenhuis zouden moeten blijven. Ze hoopte s' avonds of de volgende ochtend meer te weten. Voor het eerst die dag voelde ik een paniek opkomen en een heel naar gevoel in mijn buik. Zat ik daar met mijn kleine vrolijke meisje. Maar ik dacht ook wacht eerst maar even af. 

Meteen werden we opgehaald door een verpleegster van de kinderafdeling en werden we naar onze kamer gebracht. Eten werd gebracht en Erik was onderweg naar het ziekenhuis. We deden Charlie in bad, probeerde haar wat af te leiden in de speelkamer en vooral niets te laten merken en voelen van onze zorgen. Ze viel al snel in slaap, gesloopt van de dag. Daarna wachten wij in de speelkamer. We zaten aan een grote ronde tafel en er was niemand anders daar. De arts gaf aan dat ze misschien vanavond wel de uitslagen hadden waar ze nog op wachten ze zouden ons dan roepen. Dat moment dat je daar zit te wachten, vol zorgen maar ook vol hoop dat het toch niet iets ernstigs is. Maar je voelt het, je ziet het aan hoe er naar je wordt gekeken of juist je blik wordt ontweken wanneer ze door de gang lopen. Het leek wel uren te duren voordat we wat te horen kregen. Maar dan rond 8 uur is het zover. We worden geroepen om aan de overkant van de gang in de artsen vergaderkamer te komen zitten. Ik denk nog waarom kunnen we niet gewoon hier blijven zitten, hier is toch ook niemand. Dat maakt mijn slechte gevoel voor wat er gaat komen alleen maar sterker. Wij en de drie dokters gaan zitten, verspreid om de tafel. Zoals bij alle slecht nieuws gesprekken beginnen ze het gesprek meteen met het slechte nieuws; "Het ziet er niet goed uit we denken sterk aan leukemie". En dan... dan stort je hele wereld in.