Je gevoel heeft niet altijd gelijk..

(samen) een kindje krijgen, was al jaren mijn grootste wens.. mijn doel op aarde; moeder worden. Wij besloten om het te proberen en sneller.. veel sneller als gedacht was t zo ver! Ik was zwanger na poging 1 :)   wat onwerkelijk zeg.. pfff maar ooo zo gelukkig, niet te omschrijven.

Na een aantal weken een echo gehad en alles was goed, ik was toen 8 weken en 5 dagen zwanger.  Misselijk als wat maar voelde me enorm vrouwelijk en geweldig. 

Heel raar maar waar kon ik toen al mijn gevoel volgen en met 99% zekerheid zeggen dat t een jongetje zou zijn ! Mijn voorgevoel.. die liet mij nooit in de steek. Ik was zelfs zo zeker dat ik t kamertje al blauw wilde maken en blauwe lakentjes wilde kopen, maar dat wilde mijn vriend niet. We wilde t geslacht niet weten, bij de bevalling er achter komen is toch t aller mooiste.

Weken gingen voorbij. Alles ging voorspoedig met de standaard kwaatjes. De 20 weken echo was helemaal super en ons kleintje zag er kern gezond uit! We wilde nog niet weten wat t werd al vroegen we wel de echoscopiste het in beeld te brengen maar niks te zeggen.. Helaas kon ik er helemaaal niks van maken haha dus alsnog niks verklapt.  Tot de volgende dag.... ik was me toch zooo nieuwsgierig !!  Dus toch maar na goed overleg een geslachts bepalende echo gepland.

En ja hoor !!! We krijgen een zoon!!! We waren helemaal in de wolken. Maar ja mijn gevoel zei t al.. dus voor mij was t geen verrassing haha.

Verder ging weer alles goed.. 

Mijn voorgevoel had duidelijk gezegd dat ik een jongen kreeg én dat ik 2 weken eerder ging bevallen.. en een super snelle bevalling zou krijgen..

Week 37; nu kan, en mag het gebeuren. En t liefst gewoon lekker thuis. Ik heb een angststoornis en enorm bang voor ziekenhuizen en dat ik in paniek zou raken, flauw zou vallen door paniek of hyperventilatie.  Thuis voel ik me het fijnst, kan ik zelf het raam open zetten als ik het benauwd krijg en me eigen gang gaan.

Ik was wel door bekkeninstabiliteit al vanaf week 27 al thuis.. ik had t wel gezien thuis helemaal alleen dus van mij mocht t wel beginnen.

Week 38; nog niks. Wel al aangegeven dat ik bijna niet meer kon.. ik ben klein van stuk en bijna niks lukte meer met die enorme buik!! Doordat ik zoveel last had kon t me niks meer schelen of k thuis of in t ziekenhuis zou bevallen.. ik wilde er vanaf. Ik had aangegeven dat ik bij 41 weken graag ingeleid wilde worden.

Mijn bloeddruk was ook regelmatig hoog dus ze waren het daar wel mee eens.. niet doorlopen tot de 42 weken iig.

Week 39; nog helemaal niks.. pfff zou me voorgevoel dan dit keer het mis hebben? 

Ik verveelde me te pletter.. en wilde nu dan toch eindelijk me kleine mannetje zien :( 

Met 40 weken weer een controle en gelijk gezegd dat ik binnekort een afspraak wil voor in te leiden.. dit had ik echt niet zien aankomen..

40+4  ze kwamen kijken of ik gestript kon worden.. neehoor. Potdicht zoals ze t noemde. . Bah liet me lichaam me gewoon zomaar in de steek joh ! Een afspraak is gemaakt over 2 dagen voor controle van de placenta en de baby etc.

40+6 dagen.  De dag van de controle.... Ze zeggen het wel vaker.. als ze willen ingrijpen doet de natuur ineens wel mee..  ja hoor om 8 uur voelde ik ineens; plop..letterlijk.  ik voelde verder niks lopen..  dus k dacht: het zal wel... 

Uiteindelijk toch maar even naar de wc. Was wel erg veel om af te vegen na een plasje. . "Ohja je hebt zo n truckje.. even een glas pakken en hoesten"  ja hoor er kwam iets.. niet veel maar wel iets. Het moest zoet ruiken.. nou vond t gewoon echt stinken maar zal wel aan mij liggen... maar ehhhh jaaaaa me vliezen zijn gebroken.  Ik me vriend gebeld; jaaa ik denk dat je wel zo weer terug kan komen.. (hij was net een half uur op zn werk)  en me moeder gebeld.

Eigenlijk al snel.. kreeg ik weeën. . Best heftig al en na een uur kwamen ze al om de 5 min. Toch me voorgevoel? ? Een snelle bevalling? Zou zo super zijn !! 

Niks was minder waar.. verloskundige was geweest en ik had 1 cm, een krappe zelfs.. na 2 uur heftige weeën en 3 uur na breken van de vliezen.  Nou oke me lichaam moet ff opstarten zeker..

Na nog eens 2 uur had k zoveel pijn dat ik dacht dat t al echt opschoot.. verloskundige gebeld en ze kwam kijken. Neehoor nog niet eens 3cm.. ze heeft er 3 cm van gemaakt.. heeele krappe 3 cm.  Pfff   ze zei dat als t zo langzaam ging.. ik waarschijnlijk wel wat stimulatie nodig had en door de heftige weeën ook pijnstilling.. ze gaf me nog tot 6 uur. 

Het was inmiddeld 4 uur en vanaf 8 tot 4 nog maar 3 cm.. niks opgeschoten in de tussentijd. . En ik verging van de pijn tijdens de weeën en ze kwamen al zoooo snel achter elkaar. Maar ze deden niks. Ik besloot zelf al naar t ziekenhuis te gaan.. ik wilde nog wel een beetje kunnen zitten en in de auto kunnen komen : P 

Onderweg met heftige weeën is trouwens geen pretje maar dat is een ander verhaal.. haha

Aangekomen in t ziekenhuis,  gelijk geïnstalleerd en ze begonnen over pijnstilling.. iets wat ik absoluuuuut niet wilde.. ook ivm mijn angststoornis; ik wilde alles voelen.. alles bewust meemaken en al helemaal geen gek buisje in mijn rug en aan de hart bewaking. Bah.. alleen t idee al. Maar goed ik kon niet meer.. dus heb er toch maar voor gekozen. Ook aan de weeën opwekkers. Infuus.. alleem dàt wilde ik al niet ahahaa. Wat een held ben ik ook !!   Van een gewenste thuis bevalling naar een heftige ziekenhuis bevalling met alle toeters en bellen.. echt overal had ik op een gegeven moment slangetjes en plakkertjes..

De ontsluiting wilde echt niet vorderen. . Aangekomen om 6 uur in t ziekenhuis.. nogsteeds maar 3 cm..  nouja k ga niet elke minuut beschrijven maar zo langzaam ging t de hele nacht.. en daar kwam ook nog eens bij dat de ruggenprik op een gegeven moment alleen nog maar aan 1 kant werkte.. ik voelde dus daadwerkelijk alles aan 1 kant. Mijn god..  wat een hel !!! 

Rond 5 uur 's ochtends had ik dan eindelijk zo rond de 9 cm.. dus einde in zicht. Tot dat ik ineens al pers weeën kreeg !! Aahhh persweeën weg puffen is dus niet mijn hobbie. Man man man.. na 2 uur mocht ik dan eindelijk beginnen.. en ben ik precies na 24 uur bevallen.. om 7.48 mijn aller mooiste en aller knapste en grootste liefde geboren; Reaven Liam Chase.  

Wat zijn we dol gelukkig !! Ze zeggen altijd.. je bent alles vergeten als je je kindje ziet.. nou ja ehh op dat moment wel ff maar na een uur of 2 kwam alles op me af. Wat een hel.. ik kon nog niet zeggen of ik er goed op terug kon kijken. Een bevalling van 24 uur had ik echhht niet verwacht !! 

Na een dag of 3 kwam ik tot t besef dat ik dit zo weer zou doen. Het moest even verwerkt worden maar het is het dubbel en dwars waard geweest.

Dus al met al.. mijn voorgevoel is vaak iets waar ik helemaal op kan vertrouwen maar met een bevalling.. kan het alle kanten op gaan haha. Maar een gezonde baby en een gezonde mama is t aller belangrijkste. ♡♡