Zwangerschap nummer 7 is het geluksgetal

Op 1 april 2018 wouden mijn man (toen nog vriend) en ik dan eindelijk echt voor ons eerste kindje gaan en heb ik mijn spiraal er uit te laten halen. Het was altijd mijn grote wens om moeder te worden maar nooit had ik verwacht dat de weg daar naartoe zo lastig kon zijn. Na een jaar lukte het niet om zwanger te worden en zijn wij naar de huisarts gegaan, die heeft ons eerst doorgestuurd naar een kleine kliniek speciaal voor vrouwen met kinderwens. Hier werd ik niet bepaald vriendelijk opgevangen en de arts die mij zag plakte meteen het label PCOS. Na dit te hebben besproken met de huisarts zijn wij overgegaan naar een vruchtbaarheidskliniek in het ziekenhuis. Hier kreeg ik een fijne gynaecoloog die zei dat hij weinig kenmerken voor PCOS zag. Wel rijpen mijn eitjes langzaam dus mocht ik beginnen met Letrozole. Dit is een medicijn wat eigenlijk bedoeld is voor andere doeleinden maar 'off label' word gegeven tijdens een kinderwens omdat dit medicijn de eitjes laten rijpen. De eerste hoeveelheid dosis was niet voldoende dus werd dit opgehoogd en daarna werd ik vrij snel zwanger. Helaas eindigde dit in een vroege miskraam. Hierop volgde veel mislukte zwangerschappen. Mijn 5e mislukte zwangerschap was één van de heftigste, dit gebeurde vlak voor onze bruiloft in 2020. Ik was zo'n 7 weken ver toen ik behoorlijk pijnlijke krampen kreeg. We mochten naar de spoedpost komen. Hier kreeg ik een echo waar een duidelijk knipperend lichtje te zien was, het hartje. Wat een geweldig gevoel! Dit was de eerste keer dat wij überhaupt een kloppend hartje in één van mijn zwangerschappen hebben gezien. Na wat onderzoeken konden de artsen de oorzaak van de pijn niet vinden en dachten zij dat dit mijn verstopte darmen konden zijn. Drie dagen hierna was mijn fertiliteits echo. Mijn man mocht door corona niet mee. Bij deze echo werd verteld dat het hartje niet meer klopte, we waren stuk van verdriet en hadden dit totaal niet aan zien komen. Ik moest de 'bevalling' opwekken met pillen. Dit was heel heftig gepaard met enorm veel pijn. De 6e zwangerschap volgde het jaar daarna in 2021. Ik kwam er achter dat ik zwanger was maar nog geen twee weken later werd dit een miskraam. Zo'n twee weken later waren mijn hcg levels gek genoeg nog hoog en werd er veel onderzoek gedaan maar werden we in het ziekenhuis telkens van het kastje naar de muur gestuurd. We zijn uiteindelijk binnen zeer korte tijd overgegaan naar een ander ziekenhuis die al snel een plan klaar hadden. Vermoedelijk was er een tweede vruchtje alleen was deze lastig te vinden, achteraf bleek hij op een gekke plek in mijn baarmoeder te zitten en werd er medisch gesproken over een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dit is toen verwijderd met een curretage. Ik heb mij hierna een tijdje afgesloten, ik kon niet goed meer bij mijn gevoel komen wat ook niet goed deed aan de relatie van mijn man en mij. Achteraf gezien deed ik dit al vanaf de 5e zwangerschap. We zijn toen in gesprek gegaan met een therapeut die gespecialiseerd is op het gebied van stellen die een kinderwens hebben en waarbij dit lastig gaat. Dit is onze redding geweest. In het ziekenhuis hebben wij nog genetische testen laten doen maar hier kwam (gelukkig) niks uit, we hadden gewoon pech. We waren voor de 6e zwangerschap al even gestopt met letrozole. We kregen het aanbod om te beginnen met IUI maar dit vond ik nog even te heftig en hebben wij besloten om een pauze te nemen, niet meer actief proberen en geen medische trein. In begin mei dit jaar voelde ik mij wat raar. Ik zat op de bank in mijn pauze en besloot om toch maar even een zwangerschapstest te doen. Deze was meteen positief, mijn man was toen gelukkig thuis. Echt bijkomen konden wij niet want ik moest weer naar mijn werk. We kregen al vanaf het begin om de één/twee weeken een echo, dit was fijn. Ik ben nu bijna 19 weken zwanger van een klein, druk meisje, ik voelde haar al vroeg bewegen. Het gaat goed maar dat kan ik op de één of andere manier nog steeds niet geloven. Constant vind ik weer iets anders om mij flink zorgen over te maken. Elke kramp is eng en bij elke echo zoek ik meteen naar een kloppend hartje alhoewel de kleine meid telkens een beweging maakt wanneer de echo er op word gezet. Binnenkort is mijn 20 weken echo, dit vind ik uiteraard weer enorm spannend maar mijn houvast is telkens mijn man. Hij heeft de hele zwangerschap een goed gevoel hierover gehad en dit laat mij ook wat rusten. Nummer 7 was altijd mijn geluks getal en zo nu ook met deze zwangerschap. We kijken uit naar ons meisje.