Zwangerschap na verlies: waar blijft de roze wolk?

Hoi lieve allemaal. Het is alweer even geleden dat ik hier iets van me heb laten horen. Mijn laatste blog over het verlies van onze Skye plaatste ik ruim een jaar geleden. Daarna bleef de behoefte om te schrijven uit. Hoe graag ik ook wilde delen en hoe vol mijn hoofd ook zat, ik kreeg het niet op papier. Dus liet ik het. Wat niet gaat, gaat niet en dat was helemaal oké. De laatste paar weken kwam de zin om te schrijven en delen terug, dus hier ben ik weer!

Na de eerste miskraam in juli 2022 en de miskraam van Skye in oktober 2022, bleek ik in februari 2023 opnieuw zwanger te zijn. Helaas eindigde ook deze zwangerschap voor de derde keer op rij in een miskraam. We hadden inmiddels verschillende onderzoeken gehad, maar hier kwam niets uit. Alle drie de miskramen leken pure pech te zijn. De wens voor een tweede kindje, een broertje of zusje voor Mason, was ontzettend groot. Ik begon me er steeds meer bij neer te leggen dat het voor ons niet zo mocht zijn. Langzaam was ik het aan het afsluiten en begon ik aan het idee te wennen dat we een gezin van drie zouden blijven. Mijn schuldgevoel richting Mason was ontzettend groot. Ik was bang dat ik hem het gevoel gaf dat hij niet goed genoeg was. Hij was absoluut goed genoeg, zelfs nog meer dan dat en juist door al het verlies besefte ik meer dan ooit hoe bijzonder het was dat we hem hadden. Al nam dat natuurlijk niet weg dat er naast Mason nog genoeg ruimte in mijn hart was voor nog een kindje.

Eind mei 2023 stond ik 's ochtends huilend met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Meteen speelde er zich allerlei scenario's af in mijn hoofd, want dit kon niet goed aflopen, toch? De angst overheerste en ik was zo bang. Bang om weer een kindje te gaan verliezen. Niks geen roze wolk, alleen maar heel veel tranen. De weken daarna stond mijn wereld stil. Ik leefde van controle naar controle en bleef me steeds voorbereiden op slecht nieuws, voor zover je jezelf daarop kan voorbereiden natuurlijk. We hadden wekelijks een controle echo in het ziekenhuis. Kotsmisselijk, vol zenuwen, met zweethanden en knikkende knieën zat ik dan in de wachtkamer. Kijkend op de klok telde ik de minuten af tot we naar binnen werden geroepen. Elke afspraak weer opnieuw. De opluchting wanneer dat kloppende hartje op het grote scherm verscheen. Heel even leek de roze wolk dan te komen, tot we naar buiten liepen en het weer afwachten was tot de volgende controle. Het slechte nieuws bleef uit en dus werden we na ruim 9 weken overgedragen aan de verloskundige. Hoe spannend ik dit in het begin ook vond, dit heeft me uiteindelijk veel meer rust gegeven. Ik kon altijd langskomen om een extra keertje naar het hartje te luisteren of een echo te laten maken. Tijdens de controles kon ik mijn ei kwijt, werd er echt naar mij geluisterd en wisten ze me steeds weer gerust te stellen. Ik telde af tot de termijnecho, de 12 weken, want na die mijlpaal kon ik echt gaan genieten. Althans, dat dacht ik..

Maar niets bleek minder waar. De angst, de spanning en de slapeloze nachten bleven. De 'wat als..' gedachte bleef door mijn hoofd spoken. De 13 weken echo, de NIPT, de 20 weken echo, na elke bereikte mijlpaal hoopte ik me veilig te voelen en het vertrouwen terug te hebben gevonden. Dat ik ons kleine meisje inmiddels al dagelijks voelde bewegen, liet het vertrouwen wel ietsje groeien, maar het was niet genoeg. Nog lang niet zelfs, het kwam niet eens in de buurt. Ik was mezelf continue aan het voorbereiden op het moment dat het mis zou gaan. Mezelf aan het voorbereiden op een negatieve uitkomst en het moment dat we weer afscheid zouden moeten gaan nemen. Ik was open over mijn gevoelens naar Mike en andere mensen in onze omgeving, kon er goed met anderen over praten. En hoewel dat voor even opluchtte, bleef ik me eenzaam voelen in mijn gevoel.

Ik benoemde het eerder al, maar mijn wereld stond stil. Ik zat in angst, voelde voortdurend spanning, de emoties zaten hoog. Op de automatische piloot van controle naar controle en aftellen naar de volgende mijlpaal in de hoop dat die roze wolk dan toch eindelijk zou komen. Dat ik echt kon gaan genieten. Ik voelde me schuldig, omdat ik niet van de zwangerschap durfde te genieten. Ik wilde het zó graag, maar het lukte me gewoon niet. Want wat nou als ik me hier volledig aan zou over durven geven en het toch weer foute boel is? Dan had ik de blijdschap weer toegelaten en kwam de klap misschien nog harder aan. 

Het lijkt nu allemaal heel negatief, maar natuurlijk waren er ook heel veel mooie momenten tijdens deze zwangerschap. Steeds weer als ik haar hartje hoorde kloppen werd ik overspoeld door geluk. Bij elke echo was ik weer tot over m'n oren, stapelgek op dat kleine meisje in mijn buik en kon het bewonderen me niet lang genoeg duren. Elk schopje, elk hikje, elke beweging liet mijn vertrouwen een klein beetje verder groeien. En ook al waren het kleine stapjes, steeds meer kwam het besef dat we het misschien toch gingen halen. Dat het ons toch nog gegund zou zijn. En dat was zo. Onze allergrootste droom kwam uit. Er kwam een kindje bij. We werden een gezin van vier. Wij kregen een dochter, Mason een zusje. Op 4 februari 2024 werd onze dochter en zusje Evi geboren. Onze allermooiste regenboogbaby. Bleek het geluk dan toch eindelijk aan onze kant te staan. Zaten we tegen al onze verwachtingen in dan toch nog op een ontzettende roze wolk.

Ik merk dat het doormaken van zwangerschapsverlies me heeft veranderd. Ik ben een ander persoon dan voor het verlies, een nieuw persoon. Er zijn momenten dat ik wel eens terug zou willen naar de persoon die ik voor de miskramen was, al is er ook een deel van mij dat dit niet wil. Het is heel dubbel. Aan de ene kant weet ik dat ik altijd iets zal missen dat ook had kunnen zijn. En tegelijkertijd besef ik me maar al te goed dat zonder het verlies van Skye en onze andere twee kindjes, Evi hier nu niet had geweest. Terwijl ik dit schrijf, springen de tranen in mijn ogen, want ik zou ons lieve meisje voor geen goud willen missen. Samen met haar broer maakt ze ons leven zoveel mooier. Het is niet in woorden uit te drukken hoe dankbaar ik voor ze ben.

Aan de buitenkant zie je niet dat het nog steeds pijn doet. We hebben ons leven weer opgepakt en genieten van ons gezin. Verdriet en geluk zullen in ons leven en in ons gezin altijd heel dicht bij elkaar blijven liggen. Onze drie mooie sterretjes zullen er altijd bij horen, altijd onderdeel zijn van. Ze zitten in alles in mij. Waar ik ben daar zijn zij. Altijd een mama van vijf. Twee in mijn armen en drie in mijn hart.

De prachtige foto is gemaakt door: Fotografie by Chris.