Zwanger zijn is zegmaar echt (niet) mijn ding

Van ons kleintje geniet ik, absoluut. Wanneer ze af en toe de boel van binnen weer opnieuw lijkt te herinrichten, leg ik met alle liefde mijn handen op mijn buik. Ik geniet ervan wanneer ze reageert op de hand en stem van mijn partner. Ik geniet er zelfs van als ze mijn blaas knuffelt of mijn ribben ‘subtiel’ gebruikt als voetbal.

Van mijn zwangerschap geniet ik iets minder. Ik kan niet wachten tot januari, komt u maar! Ongeduldig to the max.

Hoewel ik het lichamelijk (nog) niet zo zwaar tref, thankgod! Het mentale gedeelte van de zwangerschap vind ik best wel enorm zwaar.

Misschien komt het door de miskraam, die ik afgelopen maart heb gehad, maar af en toe ben ik zo stressy en angstig. Wanneer ik de kleine spruit ook maar even bewust niet voel, schiet ik in een soort paniekmodus. Ik moet en zal stilzitten tot ik weer een beweging van haar voel. Het feit dat stress en angst ook weer een negatieve invloed kunnen hebben op de gezondheid van de baby, maakt het er niet beter op.

Waar ik in het begin zei dat ze zolang mogelijk moest blijven zitten, zover mogelijk van december vandaan, heb ik nu zoiets: zodra we de 37 weken zijn gepasseerd, mag ze van mij wel komen!

Ondanks dat zwangere vrouwen er vaak dolgelukkig uit lijken te zien, voelt lang niet elke aanstaande moeder zich dolgelukkig. De kwaaltjes, je veranderende lichaam en hormonen ‘horen er nou eenmaal bij’, je hoort niet voor niks nonstop tijdens je zwangerschap ‘Geniet er nog maar even van he!’ met als gevolg dat veel aanstaande moeders zich stil houden over het feit dat ze niet/minder genieten.

Trust me, ik kijk ontzettend uit naar ons kindje, ben hartstikke dankbaar voor deze zwangerschap maar als ik de kans kreeg om een ‘zwangerschapsslaapje’ van 9 maanden te kunnen doen, had ik deze met beide handen aangegrepen.

Maarehh, mocht iemand toch nog mijn roze wolk heel toevallig tegenkomen, wil je deze dan even naar mij toe sturen?